Θα σε περίμενα, για όσο..

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου 

Θα σε περίμενα αν μου το ζητούσες, μα σε περίμενα και χωρίς να το κάνεις.
Θα σε περίμενα για όσο, για όσο χρειαζόταν, εκεί μόνη, χωρίς κανέναν, με μονή μου σκέψη εσένα.
Εσένα!
Εσένα που είχα πάντα αριστερά στο στήθος μου, μέσα στο μυαλό μου, πάνω στους ώμους μου, να περπατάμε μαζί και όπου μας βγάλει.
Μα, ναι σου λέω!
Θα σε περίμενα για όσο, τόσο και άλλο τόσο μέχρι η φωτιά να γίνει στάχτη, στάχτη που από τα μαυρόασπρα κομμάτια της θα βγαίναμε μαζί, μαζί και πάλι ενωμένοι, λαβωμένοι ναι, μα μαζί και δυνατοί σαν το ατσάλι.
Μην με κοιτάς με αυτό το βλέμμα. Το ξέρεις, ξέρεις πως είναι όλα αλήθεια, βαθιά μέσα σου γιατί ποτέ δεν ήθελες να το πιστέψεις. Το ήξερες όμως, πάντα το γνώριζες και ας έλεγες το αντίθετο.
Σαν τότε που πότε έφευγες πότε γυρνούσες, ανάλογα με τις ορέξεις σου, ανάλογα με τις σκέψεις σου, ανάλογα με το μπερδεμένο σου μυαλό που δεν σε άφηνε να προχωρήσεις λες και σε κρατούσε δεμένο με αλυσίδες, λες και ήσουν έρμαιό του.
Ξέρεις;
Θα σε περίμενα, μέχρι να το έβρισκες και πάλι, μέχρι να με ήθελες και να μην με ήθελες, μέχρι μόνο να με ήθελες, μόνιμα και χωρίς μετατροπές.
Μέχρι μόνο να με ήθελες!