Η μόνη απάντηση όταν έρθεις σε μετωπική με τον έρωτα, είναι να κραυγάσεις, «ΘΕΛΩ!»

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Μετωπική ο έρωτας κι όποιος αντέξει!
Δεν ασχολείται με το τι έχεις τακτοποιήσει και τι όχι.
Δεν τον νοιάζει τι δήλωνες και πόσο τα είχες όλα βάλει στα κουτάκια τους.
Έρχεται και δεν αφήνει τίποτα όρθιο.
Σου γκρεμίζει τις ισορροπίες, σε βγάζει από τα όρια και τα δεδομένα σου.
Σου μαθαίνει την ζωή από την αρχή.
Σου κάνει πλάκα για όλα εκείνα τα «εγώ ποτέ δεν θα…» που όχι απλά τα κάνεις, αλλά τα απολαμβάνεις κι όλας!!
Μια βουτιά στο κενό χωρίς δίχτυ προστασίας.
Μια βουτιά στο κενό με τα μάτια ανοιχτά.
Δεν θες να χάσεις ούτε μια στιγμή.
Δεν θες να χάσεις ούτε ένα φιλί.
Το χαμόγελό σου για καλημέρα, το χάδι του για καληνύχτα κι η αγκαλιά σας, η ασπίδα προστασίας σου από ότι μπορούσε μέχρι τώρα να σε αγγίξει. Να σε θαμπώσει. Να σε πονέσει.

Όχι, δεν γίνεται η ζωή πιο όμορφη. Δεν γίνεται η καθημερινότητα πιο απλή. Δεν λύνονται τα προβλήματα ως δια μαγείας.
Είναι όμως που μέσα σου όλα ζουν μια παρατεταμένη άνοιξη και χαμογελάς.
Και αντέχεις.
Και συνεχίζεις.
Έτσι απλά. Τόσο απλά.
Είναι η μετωπική με τον έρωτα που έσπασε όλα τα κομμάτια σου.
Είναι η μετωπική με τον έρωτα που δεν άφησε τίποτα από τα παλιά να σκιάζει το τώρα.
Είναι η μετωπική με τον έρωτα που στο «μπορείς;» απαντάει «ΘΕΛΩ!»
Κι αυτό αρκεί για να ξεκινήσει το παιχνίδι από την αρχή.
Με μια μετωπική.
Με ένα «θέλω».
Για ένα μαζί..