Η αξία των δικών σου ανθρώπων, είναι ανεκτίμητη!

Γράφει η Αριάδνη.

“Φεύγω” λες. Δεν μπορείς να βγάλεις άκρη, κουράστηκες και φεύγεις χτυπώντας με τσατίλα την πόρτα πίσω σου.

Πού πάς; Πού νομίζεις ότι πας αλήθεια; Ακόμη δεν έμαθες;

Κι όμως, θα έπρεπε να ξέρεις μέχρι τώρα, ότι από τους ανθρώπους που αγαπάς δεν φεύγεις όσες πόρτες κι αν χτυπήσετε, εσύ ή εκείνοι, πίσω σας. Όπου και να πας, όσες αποστάσεις και να κρατήσεις, εκείνοι θα είναι πάντα εκεί, μέσα σου.

Γιατί εκεί καταχωρούνται ισοβίως οι άνθρωποι που αγαπάς. Γιατί άπαξ και τοποθετήσεις κάποιον εκεί, ξέρεις ότι μια θέση στην καρδιά σου είναι δική του, έχει το όνομά του, του ανήκει.

Ό,τι και να γίνει! Υπερβολές; Όχι! Ξέρεις πολύ καλά τι λες. Τουλάχιστον αυτό το ξέρεις! Γιατί για να σε κερδίσει κάποιος και να τον αγαπήσεις σημαίνει πως αξίζει. Αξίζει σαν άνθρωπος κι αυτό φτάνει.

Γιατί ό,τι κι αν σας συμβεί στην πορεία, όσα λάθη κι αν κάνετε, όσες ευκαιρίες κι αν δώσετε ο ένας στον άλλον, όσες ευκαιρίες κι αν χάσετε, όσες πόρτες κι αν χτυπήσετε, η αξία ενός ανθρώπου είναι σταθερή, αυτή δεν χάνεται ποτέ.

Είναι πάντα εκεί, ακόμη κι αν κάποιες φορές μπορεί να κρύβεται πίσω από αδυναμίες, ακόμη κι αν ενίοτε μπορεί να μπερδεύεται μέσα σε λάθη. Είναι εκεί ακόμη κι όταν ο θυμός, η τσατίλα ή το παράπονο θολώνουν το μυαλό και τα μάτια σου και δεν μπορείς να τη δεις.

Είναι εκεί, αμετακίνητη και υψηλή. Γιατί η αξία των δικών σου ανθρώπων είναι ανεκτίμητη!