Η αγάπη πρώτα απ’τα έσωθεν χάνεται.

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Είναι αυτή η αβεβαιότητα που έχεις με σφιγμένη την ψυχή.
Εκείνη που σπάνια πέφτει έξω.
Κι όσο πιο ευαίσθητος τόσο χειρότερα.
Έδωσες τα καλύτερα κομμάτια της ψυχής σου και στα πέταξαν στην μούρη.
Αλλά εσύ δέθηκες με αυτά τα κομμάτια.

Θυμάμαι! Γιατί εγώ θυμάμαι όλα όσα εσύ ξέχασες.
Θυμάμαι όλες τις φορές που έκανες πως μ’αγαπάς.
Κι εσύ με άφησες, αλλά το χειρότερο είναι ότι άφησα κι εγώ τον εαυτό μου.
Γιατί δύο φορές πεθαίνεις.
Μία όταν σε θάβουν και μία όταν σε ξεχνούν.
Κι εσύ ξέχασες τόσο εύκολα που απορώ αν μ’αγάπησες.

Η μετριότητα, σπρώχνει στην παραίτηση.
Η Αγάπη δεν ξέρει τι θα πει παραίτηση.
Αλλά εγώ την αγάπη την έχω μέσα μου και δεν αποζητάω πλέον.
Δεν κάθομαι να σαπίζω απ’τον φόβο μου μήπως ξαναπληγωθώ.

Η αγάπη πρώτα απ’τα έσωθεν χάνεται.
Μην την ψάχνεις αλλού, σε σένα ψάξ’την.
Εκείνη την βαθιά ενδοσκόπηση που λέγαμε;
Εκείνη που κατεβάζεις όλο το “εγώ” μέχρι το πάτωμα και λες “ναι γαμώ το κέρατό μου, έφταιξα σε πολλά, έκανα λάθη αμέτρητα (άνθρωπος είμαι κι όχι θεός) και θα κάνω κι άλλα τόσα, γιατί αν δεν κάνω, πάει να πει ότι είμαι στάσιμος και δεν κάνω απολύτως τίποτα, αλλά φταίνε κι οι άλλοι όσο κι εγώ”.
Πόσο φταίνε; Μην την ψάχνεις, δεν μετράμε ποτέ το πόσο φταίει κάποιος.
Αυτοί που το μετράνε και προσπαθούν να το υπολογίσουν είναι οι εγωιστές κι ο εγωισμός δεν έσωσε ποτέ κανέναν.

Όλοι μας έχουμε ένα σημείο που σπάμε κι εκεί που μας ένοιαζαν όλα, ξαφνικά δεν μας νοιάζει τίποτα.
Γιατί το μαχαίρι το έχω αυτήν την στιγμή εγώ στα χέρια μου, όχι για να σε πληγώσω, αλλά για να μην με πληγώνεις εσύ.
Όταν με ξαναδείς θα είμαι μια άλλη, τόσο άλλη που δεν θα με γνωρίσεις.
Υπάρχουν κουβέντες που ερήμωσαν.
Κλειστά τα στόματα, ανείπωτα λόγια.
Ποτέ δεν θα στις πω· τις έκλεισα βαθιά μέσα μου, να πεθάνουν.
Όπως πέθαινα κι εγώ την ώρα της σιωπής.
Γι’αυτό, ούτε που θα ακουστεί ο βόμβος που θα κάνει το γαμώτο.