Εσύ να φεύγεις, εγώ να σε περιμένω, μέχρι να μην με βρεις ξανά..
Γράφει η Φλώρα Σπανού
Μέρες τώρα σε βλέπω. Μα δεν μιλάω. Φοβάμαι τα λόγια σου, εκείνα που δεν θα έχουν επιστροφή. Όμως, δεν μπορείς να σταθείς σε ένα μέρος. Δε μιλιέσαι πια. Το σπίτι έχει γίνει μια φυλακή που σε πνίγει. Δεν ήσουν έτσι εσύ. Όταν σε γνώρισα ήσουν αλλιώς. Ανεξάρτητος. Πίστεψα πως θα σε άλλαζα, μάταια όμως, και τώρα θα υπομείνω όσα είναι να γίνουν.
Αυτή η ανεξαρτησία σου βγαίνει πάλι στο φως. Σε ζώνει η λαχτάρα να πετάξεις, λεύτερος, όπως έκανες παλιά. Να γενείς ξανά εκείνος ο αετός που έσκιζε τους αιθέρες. Κι αυτή σου η επιθυμία είναι εντονότερη από την ανάγκη να είσαι μονάχα μαζί μου. Και σε σπρώχνει μακριά. Το να σαι λεύτερος, βασιλιάς του ουρανού, ένας από τους καλύτερους ανεμοπόρους στον κόσμο είναι άκρως πιο δελεαστικό, σαφώς.
Και τελικά φεύγεις, πετάς, ψάχνοντας μια νέα περιπέτεια, αφήνοντάς με πίσω να προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου. Με την προσδοκία πως μια μέρα θα επιστρέψεις ξανά.
Σε παρακολουθώ από μακριά.
Εντοπίζεις τη λεία σου. Βαδίζεις αργά, ταλαντευόμενος ,κι όταν βρίσκεις την ευκαιρία ορμάς καταπάνω της. Οι εναέριες επιδείξεις σου είναι τόσο εντυπωσιακές, που δύσκολα το θήραμα σου αντιστέκεται. Ξεσκίζεις τη σάρκα του και το ευχαριστιέσαι.
Τώρα νιώθεις επιβλητικός. Αγέρωχος. Δυνατός. Δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Κι αφού χορταίνεις επιστρέφεις τελικά. Ανανεωμένος. Κι εγώ με αναπτερωμένο ηθικό που τελικά επέστρεψες.
Περνά ο καιρός και σε ζώνουν τα φίδια, ξανά. Θες να γευτείς νέα σάρκα, ξανά.
Φεύγεις. Σε αφήνω. Κομμάτια πάλι εγώ, ξανά. Κι εσύ βασιλιάς για μια ακόμη φορά. Χορταίνεις κι επιστρέφεις, ξανά.
Κι η ιστορία συνεχίζεται. Εσύ να φεύγεις κι εγώ να σε περιμένω.
Μα έχεις κι εσύ μία αδυναμία. Όπως όλοι, έτσι κι εσύ. Τα φτερά σου. Με διακατέχει μια επιθυμία. Όμως δεν είμαι έτσι εγώ. Σε αφήνω να πετάξεις. Κάποτε θα φτάσεις τόσο ψηλά που από την αλαζονεία και τον εγωκεντρισμό σου θα τσακιστείς μοναχός σου. Και τότε θα καταλάβεις. Μα θα ναι πια αργά.
Πέτα, λοιπόν. Πέτα αετέ κι όταν επιστρέψεις θα βρεις μιαν άδεια φωλιά.
Ο άνεμος άλλαξε φόρα κι εγώ μυαλά!