Εγώ, αγαπώ τον εαυτό σου τον από καιρό ξεχασμένο..

Γράφει η Οδύσσεια

Όχι δε θα ενδώσω στο παιχνίδι σου.
Μάλλον μπερδεύτηκες, με νόμισες για αφελή.
Δεν είμαι όμως.
Βρέθηκα στο δρόμο σου, όχι τυχαία.
Πίστευα πως εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους, πως εσύ έχεις τη διάκριση.
Πίστευα πως θα καταλάβαινες την αξία μου και θα μου φερόσουν ανάλογα.

Έκανα λάθος.
Μα, άσε με να εξηγήσω σε σένα και σε όλους τους χαρακτήρες της αγοράς που βρίσκονται εκεί έξω .
Ένα καλό παλαιωμένο κρασί δε μπορείς να το πιεις στο πόδι.
Δε μπορείς να το πιεις οπουδήποτε.
Πρέπει να του φερθείς με ευγένεια.

Να το διαλέξεις γιατί είναι μοναδικό και να το πάρεις στα χέρια σου με ευλάβεια.

Να σκουπίσεις τη σκόνη που βρίσκεται στο εξωτερικό του μπουκαλιού και να σταθείς να το θαυμάσεις. Να θαυμάσεις τα χρόνια που μετρά στο σκοτεινό κελάρι και τώρα είναι εκεί διαθέσιμο μόνο για σένα.

Να σβήσεις τα φώτα και κάτω από το φως των κεριών να το ανοίξεις, αργά χωρίς βία και να το βάλεις στο ποτήρι σου.
Να το μυρίσεις, να το αφήσεις να σου δώσει όλα του τ´αρώματα.
Να το κρατήσεις για λίγο ακόμα κι ύστερα να το γευτείς.
Να γευτείς κάθε του σταγόνα που χρόνια τώρα περιμένει τα χείλη σου, το στόμα σου, εσένα.

Κι ύστερα να μείνεις με την επίγευση του και να νιώσεις ευτυχισμένος που έζησες αυτή την στιγμή.
Να μείνεις με την ανάμνηση της έντασης της γεύσης και να πας για ύπνο πλήρης για πρώτη φορά στη ζωή σου.

Αυτό είμαι κι εγώ, ένα μπουκάλι ακριβό κρασί.
Ναι, είμαι ακριβή και δεν αφήνομαι σε κάθε διψασμένο ταξιδιώτη.
Είμαι ακριβή και ξέρω ν´αγαπώ, ξέρω να δίνω χωρίς ανταλλάγματα.

Ξέρω να κάνω τον εγωισμό μου στην άκρη μα όχι την αξιοπρέπεια μου.
Και δε με νοιάζει αν απόψε το μεγάλο σου εγώ πληγώθηκε.
Εμένα πληγώθηκε η ψυχή μου. Δεν είναι το ίδιο.

Εγώ θα πάρω μαζί μου τα κομμάτια μου κι εσύ αύριο θα καλέσεις το επόμενο θύμα σου να σου γεμίσει τον άδειο σου εαυτό.
Θα συνεχίσεις την πορεία σου σαν να μην υπήρξα ποτέ σαν να ήμουν μία από τα ίδια.
Όμως ξέρεις..

Ξέρεις ότι είσαι ένας δειλός ένα βολεμένος που φοβάται.

Φοβάται να κοιτάξει κατάματα τον ευμετάβλητο εαυτό του γιατί δεν είναι εύκολο να τα βάλει κανείς με όλα του τα προσωπεία.
Δεν είναι εύκολο να πετάξει τις μάσκες και να κοιτάξει βαθιά στον αληθινό του εαυτό, τον ξεχασμένο.

Τον εαυτό που λυγίζει, που παραδίνεται, που αφήνει να φανούν οι αδυναμίες του.
Γιατί η αγάπη αυτό κάνει! Σε ξεσκεπάζει.

Να ξέρεις! Εγώ, αυτόν τον εαυτό ερωτεύτηκα, αυτόν τον εαυτό που έχεις χρόνια απαρνηθεί.
Αυτόν τον εαυτό αγαπώ..