Γιατί μας σπαταλάς ακόμα; 

Γράφει ο Αλέξανδρος Χωριανούδης

Είχα ξεχάσει πώς είναι να ακούω τη φωνή σου μέσα στη σιωπή. 
Βγήκες μου είπες. Πέρασες καλά μετά από καιρό. Χόρεψες και ήπιες και γέλασες και φλέρταρες. 
Μίλησες με κόσμο, γνώρισες ανθρώπους και είδες παλιούς ξεχασμένους μας γνωστούς. 
Κι όταν σε ρώτησαν τι κάνω, σήκωσες αδιάφορα τους ώμους, για να τους πεις πως ούτε ξέρεις κι ούτε σε νοιάζει. 

Κι όταν γύρισες πίσω, το σπίτι ήταν πάλι άδειο. Πάλι κρύο. Πάλι.. 

Κι αν φλέρταρες, δεν ήταν αρκετό για να ερωτευτείς. 
Κι αν ήπιες, δεν ήταν αρκετό για να ξεχάσεις. 
Κι αν πέρασες καλά, δεν ήταν αρκετό για να σε κρατήσει μακριά από το κινητό σου αυτό το ξημέρωμα. 

Κι έτσι σχημάτισες και πάλι τον αριθμό μου. 

Δεν μίλησες στην αρχή. Μίλησε η σιωπή σου. 
Δεν σε ρώτησα τι κάνεις, ούτε και πώς είσαι. 
“Πες το..”, δυο λέξεις τόσο μικρές, τόσο απλές. 

Κι εσύ άρχισες να μου λες. 
Για απόψε και για χθες, για την περασμένη εβδομάδα και για εκείνο το ταξίδι που έκανες μετά από καιρό. 
Μίλαγες, μίλαγες, κι εγώ άκουγα στη σιωπή. 

Ήθελα να σου πω πως τα ήξερα όλα αυτά. 
Ήξερα για το ταξίδι σου και την καινούρια σου δουλειά. 
Ήξερα και για το σπασμένο σου πόδι και τον αστείο γύψο που έβαψες ροζ για να μην είναι βαρετός. 
Ήξερα τα πάντα.. μόνο ένα δεν ήξερα. 

Γιατί δεν είσαι τώρα εδώ; 
Γιατί μας σπαταλάς ακόμα; 
Αργείς;