Βαρέθηκα να προσποιούμαι μια φιλία, για να μπορώ να σε έχω στη ζωή μου.

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου 

Χρειάστηκε καιρός κι ένα μεθυσμένο βράδυ για να καταφέρω να σταθώ μπροστά σου και να ξεστομίσω όσα κρύβω μέσα μου. Όσα ίσως δεν κατάλαβες ποτέ ή ίσως δεν θέλησες ποτέ να καταλάβεις. Όσα ίσως δεν σου έδειξα ποτέ ή ίσως δεν τόλμησα ποτέ να σου δείξω, μα ξέρεις… δεν αντέχει πια η ψυχή μου να κρατά κρυφά όσα νιώθω. Δεν μπορώ πια να τσαλακώνω αισθήματα και να τα κρύβω από φόβο μην δεν τα δεχτείς. Ξεχειλίζει η ψυχή μου, καταλαβαίνεις;

Σ’ όλα σου τα δύσκολα ήμουν βράχος, στήριγμα και καταφύγιό σου. Σ’ όλα σου τα εύκολα ήμουν αγκαλιά, λαχτάρα και δρόμος για να περπατήσεις. Δίπλα σου, κοντά σου σ’ όλα κι ας μάτωνα κάθε φορά που έβλεπα τα μάτια σου να βυθίζονται σε ξένα βλέμματα. Δίπλα σου, κοντά σου σ’ όλα κι ας ράγιζα κάθε φορά που ένιωθα την καρδιά σου να χτυπά πιο δυνατά στο πλευρό μιας άλλης.

Ίσως δεν κατάλαβες ποτέ ή ίσως δεν θέλησες ποτέ να καταλάβεις, μα όλα τα “σ’ αγαπώ” που σου χάρισα, έβγαιναν με πόνο απ’ την καρδιά μου. Όλα τα “θα είμαι εδώ” που ξεστόμισα, έκρυβαν μέσα τους την πιο δυνατή αλήθεια.

Ίσως δεν κατάλαβες ποτέ ή ίσως δεν θέλησες ποτέ να καταλάβεις. Σε θέλω! Κι είναι το πιο δυνατό “σε θέλω” που είπα ποτέ μου! Το πιο δυνατό! Δεν αντέχω άλλο ψυχή μου να προσποιούμαι μια φιλία για να σ’ έχω στη ζωή μου! Σε θέλω με κάθε πιθανό τρόπο, για κάθε απίθανο λόγο! Σε θέλω! Σε θέλω κι ας χρειάστηκε καιρός κι ένα μεθυσμένο βράδυ για να τολμήσω να βγάλω την καρδιά μου και να την αφήσω μπροστά στα πόδια σου…