Αυτό που μένει, είναι η συντροφικότητα, η αγάπη, η ηρεμία κι η ασφάλεια. 

Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου

Σε θυμήθηκα χθες βράδυ, έτσι από μια κουβέντα τυχαία. 
Μας θυμήθηκα ερωτευμένους, να περπατάμε στους δρόμους και να ταξιδεύουμε. 
Να σε ζηλεύω και να τσακωνόμαστε, να με διεκδικείς και να κάνουμε σαν δεκαπεντάχρονα. 

Στάθηκα στην άκρη του δρόμου, εκεί που παρκάραμε και φιλιόμασταν μέχρι το ξημέρωμα και έκλεισα τα μάτια. 

Μου λείπεις, ξέρεις. 
Μου λείπεις πιο πολύ απ’ όσο ποτέ θα παραδεχτώ. 
Μου λείπεις πιο πολύ απ’ όσο αντέχει και ο εγωισμός μου. 

Κι όχι, όποτε και να σε συναντώ, δεν θα το παραδεχτώ. 
Δεν θα στο πω. 
Δεν θα σε αναζητήσω. 

Γιατί ξέρεις, πιο πολύ από εκείνο το “μου λείπεις”, υπάρχει ένα “είμαι καλά μακριά σου”. 

Αναπνέω χωρίς αυτόν τον κόμπο στο λαιμό. 
Κοιμάμαι χωρίς αυτό το δέσιμο στο στομάχι. 
Ξέρεις πώς το λένε αυτό; 
Ηρεμία. Ασφάλεια. 
Και ξέρεις, κάποτε, αυτά μετράνε λίγο παραπάνω. 

Καλό το καρδιοχτύπι, καλή η τρέλα και το πάθος του έρωτα, αλλά κάποια στιγμή, αυτό που μένει, είναι η συντροφικότητα, το μαζί, η αγάπη, η ηρεμία κι η ασφάλεια.