Αν δεν με ξέχναγες εσύ, δεν θα μπορούσα ποτέ να σε έχω ξεχάσει..

Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου

Σήμερα ξύπνησα νωρίς. Έφτιαξα καφέ, βγήκα στη βεράντα, άναψα τσιγάρο, άνοιξα το ραδιόφωνο να παίζει τον αγαπημένο μου σταθμό κι εσύ δεν ήσουν πουθενά.
Ώσπου ξαφνικά άκουσα ένα απ’ τα τραγούδια που μου αφιέρωνες και τσουπ!
Εμφανίστηκες μπροστά μου. Και τότε κατάλαβα.
Ήταν η πρώτη φορά μετά από τόσους μήνες, που ξύπνησα χωρίς να κλαίω.
Ήταν η πρώτη φορά μετά από τόσους μήνες, που δεν με κράτησε στον πάτο το βάρος της απουσίας σου.
Ήταν η πρώτη φορά, που εσύ δεν ήσουν πουθενά, κι εγώ ήμουν καλά μ’ αυτό το δεδομένο. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πως – έστω κι αργά – έφυγα κι εγώ απ’ όσα είχαμε. Απ’ όσα ζήσαμε.
Ήταν η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, που κοιτώντας με στον καθρέφτη, πήρα βαθιά ανάσα, μου χαμογέλασα και σου είπα επιτέλους “αντίο”. Τότε, όταν έφευγες εσύ, ούτε αυτό δεν είχα προλάβει να κάνω.
Ήσουν – βλέπεις – πολύ βιαστικός, όπως πάντα. Εγώ, από την άλλη, χρειάστηκα πολλούς μήνες μέχρι να καταφέρω να αρθρώσω αυτή την τόση δα λεξούλα. Έζησα μήνες αγαπώντας σε, βρίζοντάς σε, ελπίζοντας, θυμώνοντας, περιμένοντας…
Έζησα μήνες που απορούσα και προσπαθούσα να κατανοήσω τι συμβαίνει. Μήνες που υπέφερα και συ αδιαφορούσες. Και θες να μάθεις κάτι; Πιο πολύ απ’όλα, αυτή σου η χυδαία αδιαφορία ήταν που με τσάκιζε. Αδιαφορούσες επιδεικτικά, σχεδόν αισχρά, για όσα ακόμη ένιωθα κι είχα την ανάγκη να σου πω. Όμως, ας μη μιλάμε πια γι’ αυτά. Ας τα ξεχάσουμε. Έφυγες. Και τώρα έφυγα κι εγώ.
Δεν ξέρω αν εσύ πήρες μαζί σου κάτι απ’ όσα ζήσαμε. Αν κράτησες έστω λίγες αναμνήσεις.
Εγώ πάντως, φεύγοντας, επιλέγω να κρατήσω μέσα μου μόνο τα όμορφα που ζήσαμε. Δεν είναι πολλά, είναι όμως πολύτιμα. Παίρνω μαζί μου, λοιπόν, το πρώτο μας φιλί, εκείνο το μαγικό όπως συνηθίζαμε να λέμε. Παίρνω κι εκείνο το βράδυ στη μαρίνα Φλοίσβου, που καθόμασταν σ’ ένα παγκάκι αγκαλιά, μιλούσαμε και κοιτάζαμε τη θάλασσα, αντί για τα ρολόγια μας.
Θα πάρω μαζί μου και το 13ο ραντεβού μας – θυμάσαι ότι τα μετρούσα ε; – στο παρκάκι κοντά στο σπίτι μου, που σ’ άκουσα για πρώτη φορά να λες πως μ’ αγαπάς. Δε θα μπορούσα όμως να μην πάρω μαζί μου και το τραγούδι που μου είχες γράψει. Ήταν δώρο για τα 26α γενέθλιά μου, είχες πει. Δε φαντάστηκες όμως πως θα ήταν δώρο για όλα τα υπόλοιπα γενέθλιά μου από δω και πέρα.
Δώρο που θα το κουβαλάω πάντα μέσα μου. Αγόρι μου όμορφο, κάπου εδώ θα σ’ αφήσω. Πρέπει να φύγω. Ψέματα. Θέλω να φύγω. Με περιμένουν… Σου χαϊδεύω τα μαλλιά, σου δίνω το πιο γλυκό μου φιλί και σου χαμογελάω.
Σου λέω κι ένα μεγάλο “ευχαριστώ”, γιατί αν δε γνώριζα εσένα, δε θα γνώριζα τον έρωτα.
Αν δε με γονάτιζες εσύ, δε θα μάθαινα να σηκώνομαι.
Κι αν δε με ξέχναγες εσύ, δε θα κατάφερνα ποτέ να σε ξεχάσω… Αντίο.