Αν δεν κατάφερε ο χρόνος να σε βγάλει απ’ το μυαλό της, πώς να σε πολεμήσω εγώ;

Γράφει η Nubes

Αίμα μου, κομμάτι μου, καρδιά μου ραγισμένη, να ‘ξερες πως σε νοιώθω. Άργησα, μα σε κατάλαβα! Δεν είχα καταλάβει πόσο σημαντικός, πόσο ξεχωριστός ήσουν για σένα. Ήμουν στον δικό μου κόσμο και δεν πρόσεξα τα σημάδια. Για πρώτη φορά εσύ, που πάντα δίσταζες, που πάντα έκανες πίσω κι όλα τα ζύγιζες, ξαφνικά έχασες τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου! Και σε χάσαμε κι εμείς! Ένιωθα, όμως, όταν μιλούσαμε, την ευτυχία σου, τον πρωτόγνωρο για μένα ενθουσιασμό σου κι αν και δεν ήθελα να το πιστέψω, όλες οι ενδείξεις εκεί κατέληγαν. Έρωτας κεραυνοβόλος. Ξανθά μαλλιά, πράσινα μάτια.

Ε λοιπόν, εγώ αυτόν τον έρωτα δεν τον συμπάθησα καθόλου! Ίσως από ένστικτο, ίσως γιατί αυτά τα ξαφνικά με τρομάζουν και δεν τα πολυεμπιστεύομαι. Αυτά τα ξαφνικά, που κάνουν την καρδιά χαρταετό κι όταν φυσάς έρωτα, στα σύννεφα πετάει, μα όταν δεν την αγαπάς, στη γη πέφτει και σπάει. Έτσι πετούσε η καρδούλα σου, καρδούλα μου, ψηλά, πολύ ψηλά. Κι όσο πιο ψηλά είσαι, τόσο πιο δυνατό κρότο κάνεις όταν πέσεις κάτω!

Εσύ Αθήνα κι εγώ μίλια μακριά μα τον άκουσα τον κρότο! Της καρδούλας σου ήταν! Πώς να μην τον άκουγα; Κι ακολούθησαν δεκάδες μετασεισμικές δονήσεις, τα συντρίμμια της καρδιάς σου! Αναπάντητες έμεναν οι κλήσεις μου, χιλιάδες ερωτηματικά κι η ανησυχία να μου θολώνει το μυαλό.

Μέχρι που με ενημέρωσαν. Κάτι για νοσηλεία άκουγα, λιποθυμία, υπερένταση, μετατραυματικό στρες. Κάποιο λάθος έγινε! Για λάθος άτομο μιλάμε! Αυτό που μου περιγράφετε δεν είναι, δεν γίνεται να είναι το αίμα μου! Η ασθενής που νοσηλεύεται είναι η δύναμη μας, το γέλιο της οικογένειας μας, η αισιοδοξία και η χαρά της ζωής! Αποκλείεται δυο πράσινα μάτια να έκαναν τόση ζημιά!

Κι ορκίστηκα λοιπόν σ’ εσάς που κάνατε αυτή τη ζημιά, να σας καταστρέψω! Να κάνω το πράσινο σας κόκκινο, να πάρω το αίμα μου πίσω. Πήρα την πρωτοβουλία και σου ζήτησα, έρωτα, τον λόγο. Δεν είχες απάντηση, διαλυμένος κι εσύ δεν μπορούσες να πεις κάτι. Και θύμωσα ακόμα πιο πολύ, που ένα χρόνο μετά έκανες άλλη σχέση, ενώ έβλεπα το φάντασμα σου στα μάτια της. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες φορές τσέκαρε το προφίλ σου ή μάλλον υποψιάζομαι, φαντάζομαι, είμαι σίγουρη!

Σε έβριζα, σε μείωνα μπροστά της κι όμως έβλεπα την άρνηση στο βλέμμα της. Τόσο σημαντικός ήσουν πια; Γιατί όλες μας οι κουβέντες να καταλήγουν σε σένα; Τρία χρόνια αναλώνεται, μα εσύ εκεί. Τόσο σημαντικός πια! Τίποτα και κανείς δεν συγκρίνεται μαζί σου. Αν δεν κατάφερε ο χρόνος να σε βγάλει απ’ το μυαλό της, πώς να σε πολεμήσω εγώ, πώς να σε εκδικηθώ;

Εγώ, καρδούλα μου, θέλω να σε δω ευτυχισμένη και θα το κάνω με κάθε μέσο θεμιτό ή αθέμιτο! Δεν ξέρω αν είναι αυτός η ευτυχία σου, μα πρέπει να παραδεχτώ πως μόνο αυτά τα πράσινα μάτια που μίσησα τόσο, σε έκαναν να πετάς στα σύννεφα. Δεν ξέρω αν πρέπει πίσω στη ζωή σου να τον φέρω, αλλά μέχρι να σε δω ευτυχισμένη στο υπόσχομαι ή θα στον φέρω πίσω ή θα του κλέψω το γέλιο, που τόσο αγάπησες στο βλέμμα του! Επειδή ό,τι αγαπάς είναι δικό του και το ‘χει πάρει μακριά, φόρεσε τον ήλιο στο λαιμό του κι εδώ δεν ξημερώνει πια…