Ακόμα σε ζηλεύω, κι ας μην στο λέω..

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου

Ένα μυστικό. Ένα μυστικό ανάμεσα σε σένα και τον εαυτό σου. Ένα μυστικό απ’ αυτά που δεν τολμάς να εκμυστηρευτείς σε άλλον, γιατί ξέρεις απ’ την αρχή πως δεν πρόκειται κανείς να σε καταλάβει…
Ποιος να σε νιώσει, όταν κι εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να κάνεις τα συναισθήματα λέξεις; Ποιος, όταν ακόμη μουδιάζει το μυαλό σου σε μια μόνο σκέψη; Σε μια σκέψη για όλους ανούσια κι απαγορευμένη. Σε μια σκέψη που κρατάς φυλαχτό για σένα και μόνο…

Έχεις φύγει. Έχεις φύγει, μα για μένα είσαι ακόμη εδώ. Σε βλέπω να κοιμάσαι στην δική σου πλευρά του κρεβατιού, μ’ ένα βιβλίο πάνω στο στήθος σου. Σε βλέπω να κάθεσαι στη θέση σου τον καναπέ, με το τηλεκοντρόλ στο χέρι. Σε βλέπω στη θέση του συνοδηγού, να μου κρατάς το χέρι όπως αλλάζω ταχύτητα…

Είπα πως σε ξέχασα. Είπα πως συνήλθα. Είπα πως ηρέμησα. Είπα πως συνειδητοποίησα. Είπα πως θα πάω παρακάτω. Έτρωγα τις ίδιες μου τις σάρκες, την ίδια μου την ψυχή, κάθε φορά που η απουσία σου, τρυπούσε το μυαλό μου. Κάθε φορά που κάθε μου κύτταρο φώναζε το όνομά σου.

Πες το εγωισμό, πες το θυμό, πες το φόβο… πες το όπως θες, τι σημασία έχει; Ακόμη σε ζητάω, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν θα μάθεις ποτέ. Δεν θα το παραδεχτώ ποτέ σε κανέναν, μήπως το μάθεις και με λυπηθείς. Αυτό είναι ίσως το μοναδικό πράγμα που δεν θ’ άντεχα να νιώσεις για μένα.

Ακόμη σε ζητάω, αλλά επιλέγω να το βιώσω μόνη. Επιλέγω να παλέψω το ότι σ’ αγαπώ και δεν σ’ έχω στο πλάι μου, όπως μόνη μου πάλευα και το ότι κάποτε σε είχα. Αστείο δεν είναι; Σε μάχη ζούσα απ’ τη μέρα που σε γνώρισα. Τουλάχιστον τώρα, η μάχη κάποια στιγμή θα με βγάλει νικήτρια…