Έχω όλους τους λόγους να φύγω και σου ζητώ έναν μόνο για να μείνω.

Γράφει η Ειρήνη Αντωνάκη

Ακόμα και τώρα που έχει φτάσει το τέλος, εγώ κάθομαι και το παλεύω σαν να μην ξέρω την ήδη απάντηση σου.
Ενώ ξέρω ότι έχω βγει χαμένη από τη πρώτη παρτίδα κάθομαι στον επίλογο κενή να παλεύω για κάτι που έχει ήδη πεθάνει. Και παρόλο που μου έχεις δείξει με χίλιους τρόπους την έξοδο εγώ αντιστέκομαι ακόμη.
Με μια λέξη σου, με μια κίνηση σου θα τα ξεχνούσα όλα και θα ρίσκαρα για ένα μαζί σου. Εάν έβλεπα την επιθυμία και το θάρρος στα μάτια σου δεν θα σκεφτόμουν αν τα καταφέρναμε αλλά τρόπους για να κρατήσουμε αυτό που έχουμε.
Δεν γίνεται όμως να παλέψω μόνη μου, δεν γίνεται να κρατήσω ένα μαζί αν είμαι μονάδα. Κάποια στιγμή και τα αισθήματα που νιώθω για σένα θα σβήσουν και δεν νομίζω ότι θα ανάψουν ξανά. Έχουμε φτάσει ένα βήμα πριν το τέλος, έχω όλους τους λόγους να φύγω και σου ζητώ ένα μόνο για να μείνω.
Εάν δεν μπορείς να μου το δώσεις, τουλάχιστον ελευθέρωσε με και άσε με να φύγω. Εγώ σε έρωτες που φωνάζουν δειλία δεν μένω, δεν μου ταιριάζουν και μεταξύ μας αν φωνάζει δειλία δεν είναι έρωτας .
Εφόσον δεν μου δίνεις το λόγο για να μείνω θα πάρω μαζί μου όλους τους λόγους που έχω για να φύγω και δεν θα με ξαναδείς, άλλωστε είναι το μόνο που πήρα από εσένα, δεν ήσουν ικανός για κάτι περισσότερο