Ένα “συγγνώμη” κι ας ήταν και ψεύτικο!

Γράφει η Κατερίνα Μίσσια

Ξέρεις τι θα’ θελα πολύ;
Να ερχόσουν μια στιγμή, να μου’ λεγες ένα, ένα συγγνώμη ρε!
Ένα συγγνώμη όχι μόνο για όσα έκανες, αλλά περισσότερο για όσα δεν έκανες ποτέ!
Για όλα όσα με έπεισες να ονειρευτώ και δεν προσπάθησες καν να τα καταφέρουμε.
Για όλα όσα με έκανες να αισθανθώ και τελικά εσύ δεν ένιωσες ποτέ.

Ένα συγγνώμη που όταν εγώ κατέρρεα δεν άπλωσες το χέρι σου να με σηκώσεις.
Ένα συγγνώμη που ενώ ούρλιαζα απο απελπισία εσύ έκανες πως δεν ακούς.

Ένα συγγνώμη για όλο αυτό τον πόνο που προκάλεσες με την αδιαφορία σου,
Για τον τρόπο σου, που με έκανες να νιώθω σαν σκουπίδι, καθώς σε παρακαλούσα να γυρίσεις.

Για εκείνες τις νύχτες που περίμενα πάνω απο ένα τηλέφωνο, ενώ εσύ χόρταινες ζωή.
Για εκείνες τις μέρες που δεν έβλεπα κανένα φως, σα να μην έβγαινε ο ήλιος ποτέ, ενώ εσύ καιγόσουν απο τη ζέστη μιας άλλης αγκαλιάς.

Ένα γαμημένο συγγνώμη ακόμα κι αν ήταν ψεύτικο.