Έμαθα να λέω αντίο σε αγάπες που ερήμην μου με δικάζουν!

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου 

Κι εκεί που ήμουνα κουρασμένη περιμένοντας για ένα νεύμα σου, μου αντάλλαξε η ζωή ένα ξέφωτο για να ξεκουραστώ και να πιω ένα ποτήρι ουρανό.
Πόσο το χάρηκα δεν λέγεται.

Δεν σ’ έχω δίπλα μου, δεν πίνω το φιλί σου κι όλο φεύγεις ξεγλιστράς απ’ τα δάχτυλα μου.
Κι εγώ όποιο δρόμο διαλέγω όλο μπροστά σου βγαίνω.
Μου λείπεις, αλλά δεν μπορώ να στο πω και κρατώ την καρδιά μου αναμμένη και δρασκελώ μες στην ψυχή σου με λέξεις κλειδιά.

Είχες κάποτε το κλειδί της καρδιάς μου , αλλά τι ατυχία το έχασες.
Κι από τότε το ψάχνω και νοσταλγώ την ιδανικότητα της καρδιάς μας που είχε γίνει ένα .
Κι όσους συναντώ δεν είσαι εσύ και δεν είμαι αυτήν που γινότανε ένα ζυμαράκι στα χέρια σου.
Αλλά δεν μπορώ να γυρίσω, δεν μπορώ να νοσταλγώ, δεν μπορώ να αναπολώ μια αγάπη που κόπηκε στα δύο.
Κι έγινε χίλια κομμάτια.

Γιατί έχασες την πίστη σου σε μένα, στην αγάπη μου κι όταν χάνεται η πίστη, χάνονται όλα.
Κι εγώ δεν πιστεύω πλέον τα μεγάλα και ζοφερά λόγια, γιατί κατ’ ουσίαν είναι ψεύτικα.
Δεν πιστεύω πια στα μεγάλα λόγια, αλλά στα σταράτα κι εφικτά.
Εφικτά με μένα, εφικτά με την ζωή μου.
Δεν περιμένω τον ουρανό με τ’ άστρα, δεν περιμένω πια πολλά.

Λίγα και καλά, αλλά ουσιαστικά.
Κι έμαθα να λέω όχι στους πρίγκιπες με τ’ άσπρα άλογα.
Κι έμαθα να λέω όχι στα μεγάλα λόγια, αυτά που χτυπούν στην καρδιά σαν βάλσαμο.
Κι έμαθα επίσης να μην πιστεύω στα μάτια που κλαίνε, γιατί η υποκρισία τους με σκοτώνει.
Κι αυτό που έμαθα καλά είναι να λέω αντίο σε αγάπες που ερήμην μου με δικάζουν