Άραγε κατάλαβες ποτέ σου αυτά που δεν πρόλαβα να σου πω;

Γράφει η Μαρία Κυπραίου

Μείνε για λίγο σε αυτή τη στιγμή! Μην ανάβεις ακόμα τη μηχανή του αυτοκινήτου, έχω τόσα να σου πω.
Θέλω να σου ανοίξω την ψυχή μου, πρέπει να μάθεις για όλα αυτά που παλεύω μέσα μου.
Άκουσε με λιγάκι σε παρακαλώ! Σβήσε τη μηχανή, μην ξεκινάς.
Θέλω να ξέρεις! Πρέπει να ξέρεις.

Κάθε φορά που σου μιλάω να με κοιτάς στα μάτια, μήπως καταλάβεις πως σου λέω την αλήθεια.
Κάθε κραυγή απόγνωσης που βγαίνει από μέσα μου φωνάζει το όνομα σου.
Σε όλα είσαι εσύ.
Κάθε κύτταρο του εαυτού μου σου ζητάει να μείνεις. Να λύσουμε όλα εκείνα που μας πηγαίνουν πίσω, όλα εκείνα που μας χωρίζουν αντί να μας ενώνουν.
Έλα να το συζητήσουμε λίγο ακόμα, δεν νομίζεις πως είναι ακόμα νωρίς;
Δεν πρόλαβα να σου πω τίποτα ακόμα.

Άσε με να σε κοιτάω ενώ έξω πέφτει βροχή.
Αυτός ο καιρός δεν μου αρέσει καθόλου το ξέρεις;
Μόνο όταν βρίσκομαι μαζί σου, εκεί υπάρχει ένας ήλιος, όχι βροχή.
Μόνο όταν βρίσκομαι σε αυτό το αυτοκίνητο μαζί σου.

Στο μικρό σου διθέσιο μοίρασα τη ζωή μου και εσύ έτσι απλά τα διαγράφεις όλα και φεύγεις.
Με κοιτάς σιωπηλός και δεν απαντάς. Δεν έχεις τίποτα να πεις.
Μα καλά, πως γίνεται να μην έχεις τίποτα να πεις; Δεν νομίζεις πως μου οφείλεις μια απάντηση;

Ανάβεις τη μηχανή, δεν με ακούς πια…

Άνοιξες την πόρτα για να βγω, δεν ήθελα, μα το έκανα.

Φεύγεις! Σπινιάρεις! Χάνεσαι!

Απεγνωσμένα τώρα στη βροχή σου φωνάζω γύρνα πίσω…

Όμως είσαι πια πολύ μακριά. Έφυγες.

Η βροχή και τα δάκρυα μου φτάνουν στην άκρη των χειλιών, μισή αλμύρα, μισή βροχή.
Τα μάτια μου θολωμένα από τη βροχή και τα δάκρυα βλέπουν το αμάξι σου θολό να χάνεται σε μια στροφή
Είσαι πιά πολύ μακριά..
“Στάσου λίγο”, ξαναφωνάζω, “σε χρειάζομαι”.

Δεν πρόλαβα τελικά να σου πω όσα νιώθω, δεν άκουσες πόσο σε ήθελα. Μόνο τρόμαξες. Και έφυγες.

“Κάνε μια αναστροφή” εύχομαι, “σκέψου λίγο όσα σου είπα”.

Σκουπίζω τα μάτια μου και κοιτάω τον ουρανό. Σου φωνάζω για τελευταία φορά…

Άραγε.. με κατάλαβες ποτέ σου;