Είναι εκείνη που μ’αγαπά, παρ’όλα τα ελαττώματά μου..
Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
“Το κορίτσι μου”. Έτσι με λέει κι έτσι τη λέω κι εγώ. Είναι εκείνη, που δε διστάζω να της τηλεφωνήσω στις 4 τα χαράματα, γιατί απλά δε με παίρνει ο ύπνος και θέλω παρέα.
Εκείνη, που αν δε δει μήνυμά μου μόλις ξυπνήσει, είναι ικανή να δηλώσει την εξαφάνισή μου στην αστυνομία. Εκείνη, που όταν δεν είμαι καλά, το καταλαβαίνει απ’το “έλα”, που θα της πω μόλις σηκώσω το τηλέφωνο.
Είναι εκείνη, που τη “σέρνω” σε live που δε γουστάρει και δε μου παραπονιέται ποτέ, γιατί ξέρει πόσο τα γουστάρω εγώ.
Εκείνη, που ενώ τσατάρουμε όλη μέρα στο messenger, πάντα θα μείνει κάτι που θα πρέπει να αναλύσουμε την επόμενη. Είναι εκείνη, που με ξέρει σαν κάλπικη δεκάρα.
Ξέρει κάθε μου ελάττωμα κι όμως μ’ αγαπάει.
Είναι πάντα εδώ και με αντέχει, τις φορές που δε με αντέχω εγώ.
Χαίρεται με τη χαρά μου και λυπάται με τη λύπη μου· κι όταν με δει να κλαίω, σαστίζει. Είναι η ώθηση που χρειάζομαι, όταν δειλιάζω και είναι η φωνή της λογικής όταν παραλογίζομαι.
Είναι εκείνη, που δε θα κουραστεί να μου λέει ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα, μέχρι να ησυχάσω.
Εκείνη, που κάνει το “μου” “μας”, όχι στα λόγια, αλλά στις πράξεις.
Εκείνη με το υπέροχο χιούμορ, που πάντα κερδίζει τις εντυπώσεις.
Είναι εκείνη, κι είναι μια όμορφη, έξυπνη, δυναμική κι αξιοπρεπής γυναίκα. Είναι όλα όσα θαυμάζω.
Είναι εκείνη· κι είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Ο άνθρωπός μου.