Άλλη η αγάπη της μητέρας, άλλη η αγάπη της συντρόφου. Κάθε μια στο ρόλο της.

Γράφει η Κική Γ. 

Κάποιες σχέσεις είναι τόσο ισχυρές και πραγματικά είναι ιεροσυλία να τις αμφισβητούμε, ή να προσπαθούμε να τις αλλάξουμε, ή ακόμα και να εισχωρήσουμε ύπουλα σ αυτές.
Η μάνα για το γιο θα είναι πάντα η αρχή της ζωής, η ίδια η ζωή. Άρρηκτη σχέση, μεγάλο το δέσιμο και καθόλου κατακριτέο.
Αγαπώ, σέβομαι και προσέχω τον άνθρωπο που με έφερε στη ζωή, με ανάθρεψε, με μεγάλωσε. Αγαπώ αυτή τη γυναίκα, δεν σημαίνει απαραίτητα πως είμαι μαμάκιας.
Η μητέρα που αγαπά και θέλει το καλό του παιδιού της, έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του αγοριού, η οποία είναι υγιής και δεν επηρεάζει τον έρωτα, την αγάπη της εκάστοτε σχέσης του, η της μελλοντικής, η νυν, συζύγου.
Όταν οι άνθρωποι έχουν νοημοσύνη, παιδεία, ωριμότητα και δεν διακατέχονται από συμπλέγματα κατωτερότητας, τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα. Η αγκαλιά της μάνας είναι το παυσίπονο για τα πάντα. Είναι το λιμάνι, είναι η παρηγοριά.
Η αγκαλιά της γυναίκας είναι η επιβεβαίωση του “είμαι άντρας”. Είναι η αντάρα, είναι η απορρύθμιση όλων των αισθήσεων. Ξυπνά πόθο, καίει το μυαλό και κάνει την καρδιά να χτυπάει δυνατά. Καμία σύγκριση. Κανένα θέμα προς συζήτηση.
Υποτιμητική από μόνη της και μόνο η σκέψη, φανερώνει ένα κατώτερης ποιότητας χαρακτήρα. Ξεκάθαρες οι θέσεις. Κανένας ανταγωνισμός. Η κάθε μια “κατοικεί” εκεί, που η φύση από μόνη της όρισε και εντελώς νομοτελειακά έπραξε.
Για όλα υπάρχουν όρια και κόκκινες γραμμές. Τα σέβεσαι, όλα καλά. Τα καταπατάς, ετοιμάσου για πόλεμο. Απλά τα πράγματα.
Ο εγωισμός και ο κακός χαρακτήρας είναι εκτός συναγωνισμού, ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις. Μη σου τύχει!