Στον επόμενο τόνο, η ώρα είναι “πολύ αργά” για εμάς..
Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Δεν ήξερα πως ακριβώς έπρεπε να αντιδράσω σε αυτό το μήνυμα, δεν ήξερα τι έπρεπε να νιώσω με αυτό το μήνυμα. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι έπρεπε να φύγω.
Άρπαξα τα κλειδιά του αυτοκινήτου, έριξα κάτι πρόχειρο επάνω μου και έφυγα.
Δεν ήξερα που πήγαινα, απλώς προχωρούσα.
Το ραδιόφωνο ανοιχτό για συντροφιά, τα παράθυρα κατεβασμένα κι ένα τσιγάρο στο χέρι για να χαλαρώσω λίγο από την ταχυπαλμία που μου δημιούργησες πάλι.
Από το ραδιόφωνο ακούγεται ο Παντελίδης να τραγουδάει μελωδικά με μια ειρωνεία, “άλλη μια ευκαιρία, δώστε λίγη αγάπη στο φτωχό καλέ κυρία”, σιγοτραγουδάω μαζί του και γελάω με την όλη βραδιά απόψε.
Τόσο καιρό. Τόσο καιρό περίμενα αυτό το μήνυμα. Τόσο καιρό περίμενα να δείξεις πως μετάνιωσες, πως ξανασκέφτηκες όσα έγιναν, πως θες με κάποιο τρόπο να τα φτιάξεις όλα όπως ήταν. Και αυτό το μήνυμα δεν ερχόταν ποτέ.
Για κάποιο λόγο, όμως, βρήκες αυτό το μήνυμα να το στείλεις σήμερα. Σήμερα, που είχα την καλύτερή μου μέρα μετά από τόσο καιρό που προσπαθούσα να μαζέψω τα κομμάτια μου. Σήμερα, που μετά από τόσο καιρό ήταν η μοναδική μέρα που δεν πέρασες ούτε λίγο από το μυαλό μου.
Βρήκες να στείλεις αυτό το μήνυμα τόσο καιρό μετά που όλα είναι αλλιώς.
Νιώθω τα μάτια μου να θολώνουν και σταματάω σε μία αλάνα. Μπροστά μου φωτάκια από διάφορα σπίτια. Το κινητό πεταμένο στο κάθισμα του συνοδηγού και ξαφνικά ανάβει.
Μήνυμα πάλι.
Δεν το ανοίγω, ξέρω πως είναι από εσένα. Πιάνω τα τσιγάρα μου, ανάβω ακόμα ένα.
Ζυγίζω τις επιλογές μου. Ζυγίζω τα συναισθήματά μου ένα προς ένα.
Μετράω τις φορές που είχα υπάρξει καλά μέσα σε όλο αυτό το διάστημα και δεν φτάνουν ούτε για να γεμίσουν τα δάχτυλα του ενός χεριού.
Μετράω και τις φορές που είχα υπάρξει καλά όσο υπήρχες ακόμα στη ζωή μου, πριν τα κάνουμε μπουρδέλο. Αυτές είναι ακόμα πιο λίγες.
Δεν ξέρω τι να νιώσω και το ραδιόφωνο σαν να παίζει με τον πόνο μου έχει αποφασίσει να παίξει ό, τι καψούρα υπάρχει στο ελληνικό ρεπερτόριο.
Κοιτάζω χαμένη και δεν ξέρω πως πρέπει να νιώσω. Με σύγχυσες πάλι είχες δεν είχες ακόμα κι από μακριά συνεχίζεις να έχεις αυτή την επιρροή πάνω μου. Καθορίζεις το πως νιώθω χωρίς να είσαι καν παρών.
Γιατί μετά από τόσο καιρό;
Γιατί σου πήρε τόσο να καταλάβεις κάτι που εγώ ήξερα από την πρώτη στιγμή;
Και τώρα; Τι προσπαθείς να πετύχεις τώρα;
Στροβιλίζονται όλες αυτές οι ερωτήσεις στο μυαλό μου και η πρώτη σκέψη που κάνω είναι να πιάσω το κινητό και να το πετάξω από τα νεύρα μου. Αλλά δεν το κάνω.
Συγκρατούμαι.
Δεν θα μου χαλάσεις εσύ την ημέρα. Δεν θα σε αφήσω.
Τελείωσαν οι μέρες που καθόριζες την κάθε μου μέρα, την κάθε μου σκέψη, το κάθε μου συναίσθημα.
Η μουσική από το ραδιόφωνο σταματάει και αντί αυτής ακούγεται η φωνή μια κοπέλας.
” Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι…”.
Πολύ αργά, συμπληρώνω ψιθυριστά την ώρα που σβήνω τα μηνύματα και βάζω μπρος το αυτοκίνητο.