Στον έρωτα που πρόδωσα, προδόθηκα και παραδόθηκα…
Γράφει η Nubes
Από τον έρωτα διάλεξα εσένα, αγάπη…
Κι όμως, γεννήθηκα νομίζω για να ρισκάρω, να μην συμβιβάζομαι, να ζω στα άκρα. Αυτή η αδρεναλίνη που σε συνεπαίρνει, σαν να περπατάς σε τεντωμένο σκοινί, ο άνεμος που σου μαστιγώνει το πρόσωπο πάνω στη μηχανή, όταν τίποτα δεν σκέφτεσαι. Όταν αδειάζει το μυαλό, εκεί που βλέπεις γη και ουρανό να σμίγουν, να γίνονται ένα!
Κι από την άλλη η αγάπη! Η σιγουριά, η ασφάλεια, ο άνθρωπος σου, το καταφύγιο σου και το λιμάνι σου. Σ’ αυτόν μπορείς να πεις τα πάντα, να σε ακούσει, να σε αγκαλιάσει, να κάνετε τα ίδια όνειρα κι η αγάπη να ριζώσει και να πετάξει ανθούς. Μπουμπούκια, που σκορπούν χαμόγελα, δίνουν νόημα στη ζωή σου. Κι αποκτά χρώματα ο ασπρόμαυρος κύκλος της ζωής σου. Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος! Αυτό υποσχεθήκαμε ενώπιον Θεού και ανθρώπων!
Βαριά υπόσχεση, το ήξερες; Το ήξερα; Το άκουσα; Το κατάλαβα; Το εννοούσα; Ποιος είσαι εσύ, έρωτα, που έρχεσαι απρόσκλητος και αναιρείς όρκους και υποσχέσεις; Ποια κερκόπορτα άφησες, εαυτέ μου, ανοιχτή; Γιατί με προκαλείς, γιατί με προσκαλείς στον γλυκό και μεθυστικό ωκεανό σου; Μάνα, γιατί με έκανες να κυνηγάω τ’ όνειρο, το άπιαστο;
Τα είχα όλα μια φορά, μα ήθελα παραπάνω. Γιατί υπάρχουν οι κανόνες και τα όρια; Μα για να τους παραβαίνουν, απαντούσα! Αλαζονεία… Εγώ τους φτιάχνω τους κανόνες, δικά μου τα όρια, εγώ τα βάζω, εγώ τα σπάω. Μόνο που καμιά φορά σπάνε και κάποιων οι καρδιές. Θα μου πεις, κάθε μάχη έχει και τις παράπλευρες απώλειες της.. Η δική μου η καρδιά είναι από ατσάλι. Έτσι μου είπαν, έτσι μεγάλωσα. Και το ατσάλι δεν φθείρεται, δεν οξειδώνεται.. εκτός; Εκτός αν εκτεθεί σε ακραίες συνθήκες θερμοκρασίας!
Αυτές τις ακραίες συνθήκες δεν υπολόγισες, ατσάλινη καρδιά μου! Και τώρα ακροβατείς σε ένα σχοινί, που είναι έτοιμο να σπάσει. Αυτή η σιγουριά σου, αλαζονική μου, ατσάλινη καρδιά, πως δεν θα ταράξει τίποτα το κράμα της κατασκευής σου, αυτή σε πρόδωσε. Ήθελες να πετάς στα σύννεφα, μα σου έλειπαν τα φτερά. Και συμβιβάστηκες στα ρηχά σου τα νερά. Στη ρουτίνα, όλα ίδια κι όμοια. Γιατί, άπληστε μου εαυτέ; Αφού ξέρεις, πως όταν ρισκάρεις, τα παίζεις όλα για όλα. Ίσως να φταίει η ανυπόταχτη φύση σου, ίσως να μην είχες καλό χαρτί, ίσως πάλι φταις κι εσύ…
Εσύ, γάτος με πέταλα και φόρα, μια ζωντανή καταστροφή! Πώς έγινε να σ’ αγαπήσω, να ναυαγήσω στα ανοικτά; Ας γίνει κάτι να γυρίσω στα ρηχά μου τα νερά… Στα ρηχά, ζεστά, γνωστά κι αγαπημένα. Εκεί που πατάς και νιώθεις ασφάλεια. Αφού τα φοβάσαι τα βαθιά και το ξέρεις. Μα εγώ δεν ήθελα να πνίγομαι, να πετάω ήθελα! Πώς γίνεται, έρωτα, να μου δίνεις φτερά να πετάω και να σηκώνεις τρικυμίες; Με βρεγμένα τα φτερά πως να πετάξω; Κι έτσι, με βρεγμένα τα φτερά στη γη θα μείνω…Και σε διαλέγω, αγάπη, γιατί δεν έχω άλλη επιλογή! Ίσως αν ήμουνα γοργόνα να επιβίωνα, μα γεννημένη με φτερά δεν την μπορώ την καταιγίδα.
Εσύ, που με καταδίκασες να ζω σαν σύννεφο, όμως, να το θυμάσαι! Τις περισσότερες φορές τα σύννεφα είναι γκρίζα και θα σου κρύβουν τον ήλιο και θα σου φέρνουν βροχή. Και θα σου φέρνω βροχή και θα σου κρύβω τον ήλιο. Πόσο θα αντέξει η αγάπη μέσα το γκρι και πόσο θ’ άντεχες έρωτα στην τρικυμία;
Θα παλέψω για σένα, αγάπη, σου το υπόσχομαι σε ότι πιο ιερό και δυνατό ένιωσα και μίσησα στη ζωή μου! Στον έρωτα που πρόδωσα, προδόθηκα και παραδόθηκα…