Πού πήγε εκείνος ο έρωτας, που ζήσαμε;

Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.

Χθες θυμήθηκα τη στιγμή που δώσαμε το πρώτο μας φιλί. Γυρνούσε στο μυαλό μου σαν παλιά ασπρόμαυρη ταινία. Είχε κάτι από δισταγμό, επιθυμία και πάθος, πολύ πάθος. Σαν μια φλόγα, που σου καίει τα σωθικά αργά και βασανιστικά. Σαν μια πυρκαγιά, που παραμονεύει την κατάλληλη στιγμή για να ξεσπάσει.

Το χρονικό του έρωτά μας πασπαλισμένο από αίμα και σοκολάτα. Σαν κάποιος ξαφνικά να αποφάσισε πως το παραμύθι πρέπει να τελειώσει. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Τα όμορφα πράγματα δεν κρατάνε για πολύ, έχουν ημερομηνία λήξης.

Και μέσα σε όλα αυτά εκείνο το άρωμα, το άρωμά σου, που ακόμα και τώρα που έχεις φύγει, πλημμυρίζει το δωμάτιο. Το άσπρο σου πουκάμισο και το μαύρο μου φόρεμα ακόμα περιμένουν εκείνο το βραδινό ραντεβού που μου είχες υποσχεθεί. Οι κόκκινές μου γόβες δεν χόρεψαν εκείνο το χορό, τον δικό μας χορό, το βράδυ του Σαββάτου που μας πέρασε. Έφυγες και εγώ έμεινα εδώ να μετρώ πληγές, νικητές, ηττημένους, στάχτες και αποκαΐδια.

Αυτό είναι τελικά ο έρωτας; Σε κάνει στην αρχή να πετάς στα ουράνια, να φλερτάρεις με όνειρα και μετά σου δίνει μία και σε γονατίζει; Πού πάει όλο αυτό το πάθος και η επιθυμία; Γίνεται κάτι τόσο δυνατό να τελειώσει τόσο άδοξα; Το μαζί γίνεται μονάδα, τόσο άδεια, τόσο κενή..

Ξυπνάω και σε αναζητάω στα ανάκατα σεντόνια. Αναζητώ τη μορφή σου στον καπνό που φυσώ.
Κρατάω με χέρια τρεμάμενα εκείνη την ελπίδα, που κούρνιασε μέσα μου τη στιγμή που έφυγες και έκλεισες την πόρτα πίσω σου. Μονάχα η μελωδία από εκείνο το τραγούδι που μου αφιέρωσες εκείνο το βράδυ του Αυγούστου, έχει μείνει πια να με συντροφεύει, τώρα που εσύ λείπεις.