Οι λέξεις που δεν λες, σε πνίγουν..

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Μια ανάσα! Αυτό είναι…
Μια ανάσα μέσα σε έναν ατέρμονο κύκλο, μια καθημερινότητα που έχει ανάγκη από όμορφα και τολμηρά συναισθήματα. Γι’ αυτό αφήνω τη γραφή να με αγκαλιάζει, να μιλά μέσα από περίεργες λέξεις, όνειρα αναμασημένα και εικόνες αταίριαστες.
Όταν γράφω μιλώ με τη γλώσσα του σώματος. Ακούω, παρατηρώ, μυρίζω και γεύομαι ταυτόχρονα. Αυτό με εκφράζει, αυτό με γεμίζει. Δεν είναι ταλέντο, όπως πολλοί περιγράφουν. Είναι μια εσωτερική ανάγκη που γίνεται αυτοσκοπός. Είναι μια πρόκληση, για να γνωρίσω τον εαυτό μου μέσα από το άδυτο της ψυχής, μονοπάτια ξένα για μένα και για τον καθένα.
Δεν θέλει ταλέντο η γραφή. Ζει μέσα από το συναίσθημα, τη μαεστρία και τα χρώματα που της δίνεις. Σε όλα τα καθημερινά μας τερτίπια έχει την άποψή της. Γίνεται η φωνή που ποτέ δεν ήταν ήχος. Γίνεται το άρωμα που ποτέ δεν έγινε αισθητό πάνω στο δέρμα μας. Είναι η μαγεία της φύσης μας. Η γλώσσα μας δε μιλά για τα πάντα. Ποτέ δε μοιραζόμαστε τις ενδόμυχες σκέψεις μας. Μονάχα εκείνη μπορεί να σε λυτρώσει για το μαύρο ή το λευκό χρώμα που κυλά στην ψυχή σου.
Αγάπη και μίσος: είναι οι αιτίες που σε προκαλούν να συνθέσεις. Τα πιο φρικτά εγκλήματα έγιναν από ανθρώπους που είχαν ανάγκη να μιλήσουν, μα δεν είπαν τίποτε και σε κανέναν. Ίσως δεν ήξεραν την ανακούφιση που σου δίνει το στυλό, το μολύβι, η πένα. Μια λύτρωση προσωπική. Δεν είναι ανάγκη να τη μοιραστείς με κανένα. Μόνο εσύ και το χαρτί θα γνωρίζετε για το ιδιαίτερο φως και το σκοτάδι σου.
Όποιος προσπαθεί να συνθέσει και να δαμάσει τη χίμαιρα μέσα στις λευκές σελίδες, δεν είναι ανάγκη να είναι δεξιοτέχνης της γλώσσας. Καμιά φορά το «πολύ» σε κουράζει, οι παρομοιώσεις, τα ασύνδετα, ο πλεονασμός γίνονται φορτικά. Μόνο εικόνες χρειάζεσαι: όμορφες, άσχημες, άχρωμες, ζωντανές. Γίνε μαΐστρος, η μουσική είναι μέσα σου. Τα μάτια μπορούν να κλείσουν και οι λέξεις να έρθουν χείμαρρος μπροστά σου. Η γραφή είναι ένας τρόπος να μιλάς για το παράλογο μέσα από το λογικό. Είναι ένας δεύτερος παράλληλος κόσμος.