Να μας περιμένεις, ξέρεις εσύ..

Γράφει η Σοφία Δέδε

Δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη να πω το αντίο.

Πενθώ ακόμα.

Ο ψυχικός πόνος είναι τόσο μεγάλος που αναζητώ τρόπους για να τον αποφύγω, παρά να περάσω από τα στάδια του. Δυστυχώς όμως ο τρόπος αυτός δεν μου επιτρέπει την ανάρρωση από την ψυχική και σωματική οδύνη του πένθους.

Και να!

Που ήρθε ο χρόνος να έρθω στα μέρη που θα με περίμενες.

Έφυγες!

Και μαζί σου έφυγαν τόσα όνειρα.

Και εγώ θρηνώ.

Θρηνώ για σένα και σκέφτομαι ότι βοήθησες τόσους πολλούς και εσένα δεν σε βοήθησε κανένας.

Μέχρι την τελευταία σου πνοή έδινες θάρρος, ενθάρρυνση,αποδοχή, αγκάλιαζες όλα αυτά τα μικρά παιδιά που έβλεπες. Συναντούσες πολλά, η αλήθεια είναι! Το σώμα που είχες μπροστά σου μπορεί να ήταν ενήλικο, αλλά εσύ είχες το χάρισμα και έβλεπες ένα αθώο πληγωμένο παιδί. Σε εκείνο άνοιγες την τεράστια αγκαλιά σου και στο τέλος της κάθε συνεδρίας σε κοιτούσε χαμογελαστά και σου ζητούσε να γίνετε φίλοι! Με πόσα παιδιά άραγε ήσουν φίλος;

Και, να, που τώρα θυμώνω.

Θυμώνω μαζί σου.

Ήξερες.Ήξερες για την μεγάλη σωτήρια αλλαγή που όμως δεν έκανες ποτέ. Το γιατί με κατατρώει. Ψάχνει για απάντηση που μάλλον θα μείνει αναπάντητο και αυτό. Όπως τόσα και τόσα άλλα ερωτήματα τόσων πολλών ανθρώπων.

Αναπολώ τις στιγμές μας και θυμάμαι στην πρώτη συνάντηση μας κάποιος μου είπε: «θα τον γνωρίσεις αμέσως, μοιάζει στον Άγιο Βασίλη!».

Όντως. Χοντρούλης με τα άσπρα σου γένια και τα γαλανά υπέρλαμπρα σου μάτια. Σωστός Άγιος Βασίλης. Με τα πολύτιμά σου δώρα κρυμμένα στην τεράστια σου κατακόκκινη καρδιά.

Και ήταν πολλά τα δώρα που μου χάρισες.

Θα σε ρωτήσω ακόμα μια φορά.

Γιατί έφυγες από την επίγεια ζωή μας;

Έφυγες αλλά δεν ξέρεις ότι μας ένωσες σαν μια γροθιά. Τόσο σπουδαίο ήταν το έργο σου και εκεί που θα έπρεπε να με περιμένεις τώρα θα με περιμένει ένας άνθρωπος που δεν έχω γνωρίσει ακόμα σωματικά αλλά τον έχω νιώσει ψυχικά.

Γι’ αυτό να μας περιμένεις μαζί, ξέρεις εσύ.

Αναπαύσου εν Ειρήνη Αχιλλέα μας.

 

ΥΓ. Ο Αχιλλέας Προκοπίου, έφυγε από την ζωή στις 25/07