Και τώρα πες μου, πώς νιώθεις που με έχασες;

Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου

Το ξυπνητήρι χτυπάει. Ίδια ώρα όπως κάθε μέρα. Όμως σήμερα δεν είναι μία οποιοδήποτε μέρα. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω το άσπρο φόρεμα να κρέμεται έξω από την ντουλάπα μου. Φουντωτό και παραμυθένιο, σαν εκείνο που είχα δει μικρή σε μια βιτρίνα και είχα ζητήσει δώρο από τον παππού. «Μην στεναχωριέσαι, μου είχε πει, θα έρθει η ώρα που θα το φορέσεις και εσύ αυτό. Θα στο φορέσει η αγάπη σου για κάποιον».
Συνειδητοποιώ ότι ναι… σήμερα παντρεύομαι.
Ο ήχος από τα κρυστάλλινα ποτήρια που πλένονται και ξαναπλένονται ακούγεται από την κουζίνα. Η μαμά μου πανευτυχής αν και τόσο κουρασμένη τραγουδάει ήδη το «Σήμερα γάμος γίνεται». Ο μπαμπάς μου από την άλλη αγχωμένος την ρωτάει τι άλλο πρέπει να κάνει για να είναι έτοιμος στην ώρα του.
Γυρίζω από την άλλη, το ξυπνητήρι μπαίνει στην αναβολή και κλείνω τα μάτια. Θέλω λίγο ακόμα από το όνειρο. Το όνειρο του γάμου μου μαζί σου. Το όνειρο όμως χάθηκε. Η εικόνα εξαφανίστηκε και η πραγματικότητα με καλεί. Δύο ξαδέλφες μου μπαίνουν στο δωμάτιο, με τα μαλλιά ήδη χτενισμένα, τραγουδώντας. «Ξύπνα νύφη, θα χάσουμε τον γάμο».
Χαμογελάω και σηκώνομαι. Από κει και μετά όλα γίνονται μηχανικά. Μαλλιά, νύχια, μακιγιάζ, ευχές, φιλιά, χοροί! Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που επιτέλους μένω μόνη μου, εγώ και το νυφικό μου. «Τουλάχιστον με άφησαν να το φορέσω μόνη μου», σκέφτομαι. Με κούρασε ο τόσος κόσμος, με κούρασαν τα τόσα χαμόγελα, με κούρασαν τα τόσα γέλια. Εγώ σήμερα παντρεύομαι αλλά όχι αυτόν που θα ήθελα. Εγώ σήμερα ντύνομαι νύφη αλλά δεν νιώθω όπως φανταζόμουν όταν ήμουνα μικρή.
Λείπεις εσύ. Λείπει το κουστούμι σου, λείπει η λαχτάρα μου να βρεθώ στην αγκαλιά σου, λείπουν όλα. Δεν φταίει αυτός. Όχι! Μην ρίχνεις μια ζωή τις ευθύνες στους άλλους! Αυτός με έσωσε από σένα, με έσωσε από την απελπισία που με οδήγησες και αντί για τον πάτο που θα έπεφτα, τελικά με ανέβασε ψηλά και με κάνει γυναίκα του.
Εγώ το δικό σου γυναικάκι, γίνομαι γυναίκα άλλου. Με ακούς;
Άραγε πως νιώθεις σήμερα εσύ; Πονάς ή απλά δε σε νοιάζει;
Εγώ νιώθω το κενό σου! Ξύπνησα απότομα από το όνειρο αυτής της μέρας που κάναμε μαζί, για να ζήσω την πραγματική. Το όνειρο του δικού μου πρίγκιπα με το άσπρο άλογο που μέχρι τώρα ήσουν εσύ.
Ξέρεις κάτι όμως; Η μέρα αυτή θα περάσει και εγώ θα ζήσω ευτυχισμένη μαζί του. Γιατί με κάνει και γελάω, με προσέχει, με αγκαλιάζει και ηρεμώ. Θα ζήσω μια ζωή όπως την ονειρευόμουν , θα φτιάξω μια οικογένεια που θα στηρίζεται σε γερά θεμέλια και όχι στους δικούς σου βάλτους.
Ναι, δεν νιώθω το ίδιο. Αλλά δεν πειράζει. Δεν είναι όλα τα ζευγάρια παθιασμένα και τρελά ερωτευμένα. Υπάρχουν και άλλα που απλά βαδίζουν χέρι χέρι στη ζωή. Αταίριαστοι, βαρετοί, ήρεμοι αλλά μαζί. Τι να την κάνω την δικιά σου ένταση αφού με άφησες να φοράω αυτό το φόρεμα για άλλον; Τι να το κάνω το πάθος αφού με οδήγησε σε άκρα και μάλιστα μόνη μου;
Σήμερα λοιπόν εγώ σε χαιρετώ. Μια για πάντα. Η μέρα του γάμου μου δεν είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου ούτε το χάπι έντ του παραμυθιού με την πριγκίπισσα που μου διάβαζε ο μπαμπάς. Είναι όμως η αρχή της αληθινής ζωής που θέλω να δημιουργήσω. Είναι η αρχή της αγάπης, της ασφάλειας και της ηρεμίας. Σήμερα μπαίνει η τελεία στο πάθος, στα άκρα και στη τρέλα που με οδήγησες να ζω. Σήμερα μπαίνει η κόκκινη γραμμή σε κάθε σκέψη σου.
Το χειροκρότημα των συγγενών καθώς κατεβαίνω τις σκάλες με επαναφέρει στο χαμόγελο. Στο χαμόγελο της νύφης με λίγα δάκρυα που οι άλλοι τα ονομάζουν συγκίνηση ενώ εγώ ξέρω ότι είναι δάκρια αποχαιρετισμού. Το βλέμμα της κολλητής μου καρφωμένο πάνω μου. Χαμογελάει αλλά ξέρω ότι φοβάται. Φοβάται μην κάνω πίσω. Θα ήταν η κουμπάρα μας έλεγες, θυμάσαι; Της κλείνω το μάτι και καταλαβαίνει ότι είμαι έτοιμη.
«Ήρθε η στιγμή. Συγκεντρώσου και ζήστην», λέω στον εαυτό μου και μπαίνω στο αμάξι.
Μια καινούργια ζωή ξεκινάει με ένα άντρα που μου αξίζει και του αξίζω.
Αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία τελικά.
Η ώρα μου η καλή, λοιπόν!

ΥΓ. Αφιερωμένο σε όλα τα ζευγάρια που έζησαν μαζί παρόλο που δεν τους ένωσε το πάθος που πολλοί πρεσβεύουν ως επιτυχημένη συνταγή. Η αγάπη, ο συμβιβασμός και η αφοσίωση κάνουν το θαύμα και ενώνουν τα χέρια για μια ζωή. Να το θυμάστε!