Για να είναι δεδομένη η παρουσία του άλλου στη ζωή σου, οφείλεις σεβασμό κι εκτίμηση..

Γράφει η Λιάνα Ζαφειράτου

Από την ζωή σου περνάνε πολλοί άνθρωποι, λίγοι είναι όμως εκείνοι που στέκονται δίπλα σου. Λίγοι και εκλεκτοί είναι εκείνοι, που θα χαρούν με την χαρά σου και ακόμα λιγότεροι εκείνοι, που θα χρωματίσουν τις μαύρες μέρες σου, μόνο και μόνο για να σε δουν να χαμογελάς. Αυτούς τους ανθρώπους οφείλεις να τους σέβεσαι με λόγια και πράξεις.

Οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους είναι σαν ένα χωράφι. Θέλουν φροντίδα, καλλιέργεια, χρόνο για αγρανάπαυση, για να αποδώσει καρπούς. Δεν μπορείς να πιέζεις και να ρίχνεις του κόσμου το λίπασμα και να περιμένεις να αποδώσει το χωράφι το ίδιο, δεν γίνεται. Χρειάζεται και χρόνο για να αναπαυθεί, να ανασυνταχθεί. Το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις. Δεν είναι δυνατόν να πιέζεις συνέχεια και να απαιτείς να είσαι εσύ το επίκεντρο του κόσμου. Κάποια στιγμή όλοι χρειαζόμαστε χρόνο για τον εαυτό μας.

Δεν γίνεται απλά να πετάς το σπόρο και να περιμένεις να φυτρώσει. Δεν πιάνει πάντα. Το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις. Δεν γίνεται να είσαι μόνιμα απότομος μαζί τους ή αδιάφορος και εκείνοι να εξακολουθούν να είναι δίπλα σου.

Επειδή πρόσφατα πέρασα μια δύσκολη φάση στη ζωή μου, είδα στην πράξη πόσο σημαντικό είναι αυτό. Σας θυμάμαι όλους και αυτούς που ήταν δίπλα μου στα δύσκολα και αυτούς που δεν ήταν και τους καινούργιους και τους παλιούς. Είναι υπέροχο να ξέρεις ότι κάποιοι άνθρωποι σε νοιάζονται, σε στηρίζουν και γιατί όχι σε θαυμάζουν και στο δείχνουν σχεδόν κάθε μέρα με λόγια και πράξεις.
Σας θυμάμαι έναν έναν και αυτούς που έλαμψαν για να φωτίσουν τα σκοτάδια μου και αυτούς που έλαμψαν διά της απουσίας και της απραξίας τους.

Ο πατέρας μου μου έλεγε: Παιδί μου, τους ανθρώπους δεν γίνεται να τους τσαλακώνεις και να έχεις την απαίτηση να είναι το ίδιο μετά. Αν τσαλακώσεις το χαρτί και μετά προσπαθήσεις να το ισιώσεις, θα είναι το ίδιο; Όχι βέβαια, δεν θα είναι.
Για αυτό δεν το κάνω σε άνθρωπο ή τουλάχιστον προσπαθώ.
Εσείς;