Όπου υπάρχει η χημεία, γεννιέται ο έρωτας!

Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή

Σου άρεσε από την πρώτη στιγμή που τον είδες. Το βλέμμα του είχε μια λάμψη παιχνιδιάρικη και το χαμόγελό του σε τραβούσε σα μαγνήτης. Του έριχνες συνεχώς κλεφτές ματιές νομίζοντας ότι δεν σ’ έχει καν προσέξει.
Κι όμως σε είχε δει από την πρώτη στιγμή που μπήκε στην παρέα. Σε παρατηρούσε διακριτικά και η αναστάτωση που του προκαλούσε η παρουσία σου ξάφνιασε ακόμα και τον ίδιο.
Κάθε φορά που τα βλέμματά σας διασταυρώνονταν ένας ηλεκτρισμός πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Μπορούσες να ακούσεις την ανάσα σου να βγαίνει κοφτή και την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά. Ή μήπως ήταν η δικιά του;
Γιατί κι εκείνος ένιωσε ένα καρδιοχτύπι που τον έκανε να αναρωτιέται τι του συμβαίνει. Ήταν πάντα τόσο συγκροτημένος, τι έπαθε τώρα και νιώθει σαν ερωτοχτυπημένος έφηβος;
Διακριτικά σε πλησίασε και πιάσατε κουβέντα. Διστακτικά στην αρχή, με μικρά αναγνωριστικά βήματα, όπως ταιριάζει σε δυο ανθρώπους που μόλις συναντήθηκαν. Κι όμως, οι λέξεις έρχονταν τόσο αβίαστα μαζί του!
Κι όταν κάποια στιγμή κοιταχτήκατε κατάματα λες και χάθηκε ο υπόλοιπος κόσμος γύρω σας και μείνατε μονάχα εσείς οι δυο. Αυτό το βλέμμα του ήταν λες και διάβαζε κάθε ανομολόγητη σκέψη σου. Και το χαμόγελό του έφτανε κατευθείαν στην καρδιά σου. Μα κι εκείνος δε μπορούσε να τραβήξει τη ματιά του από πάνω σου. Κι όλο έψαχνε κάτι να σου πει για να μη φύγεις, να μείνεις λίγο ακόμα εκεί μαζί του, μέχρι να καταλάβει τι του συμβαίνει ξαφνικά.
Η ώρα περνάει, ο καφές έγινε ποτό και κάποια στιγμή συνειδητοποιείτε ότι έχετε μείνει οι δυο σας. Μα καλά, πότε έφυγαν όλοι; Μα εσείς δε βιάζεστε να φύγετε, δεν αντέχετε τη σκέψη να αποχωριστείτε. Οι κουβέντες είναι πια χείμαρρος, και τα συναισθήματα σαρωτικά. Κεραυνοβόλος έρωτας; Δεν ξέρεις… Αυτό που ξέρεις είναι ότι λαχταράς την αγκαλιά του. Και κάτι μέσα σου σου λέει ότι το ίδιο σκέφτεται κι εκείνος.
Παρακαλάς να σε αρπάξει απ’ το χέρι και να φύγετε μαζί. Να περπατήσετε στο δρόμο αγκαλιασμένοι. Κι ύστερα να καθίσετε σ’ ένα παγκάκι και να κοιτάτε τον Αυγουστιάτικο ουρανό χωρίς να μιλάτε. Μόνο να μοιράζεστε στιγμές και συναισθήματα.
Σα να διάβασε τη σκέψη σου, πλήρωσε βιαστικά και σου είπε «Πάμε;»
«Φύγαμε!» του απάντησες χαμογελώντας. Κι ας μην ήξερες για πού. Είχε σημασία;
Σου έπιασε το χέρι και αρχίσατε να περπατάτε σιωπηλοί. Κι ήταν αυτή η σιωπή τόσο φλύαρη, που κάλυψε όλα τα χρόνια που είχατε ζήσει χωριστά μέχρι να ανταμώσετε. Ούτε ξέρεις πόση ώρα περπατάγατε αμίλητοι στην αμμουδιά. Χωρίς να μιλάτε, χωρίς καν να κοιταζόσαστε. Μονάχα νιώθατε ένα σωρό πρωτόγνωρα συναισθήματα και μια ηρεμία σα να είχατε βρει επιτέλους το λόγο της ύπαρξής σας.
Κι όταν κάποια στιγμή σταματήσατε και κοιταχτήκατε, ήταν σα να σταμάτησε ο χρόνος. Το βλέμμα του βυθίστηκε στο δικό σου και διάβασε στα μάτια σου την απάντηση στην ερώτηση που δεν τολμούσε τόση ώρα να σου κάνει.
Κι ύστερα έσκυψε και τα χείλη του ακούμπησαν τα δικά σου. Τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω σου και το φιλί του σου έκοψε την ανάσα. Ο χρόνος σταμάτησε και το μόνο που ακουγόταν ήταν οι καρδιές σας που χτυπούσαν μαζί. Κι όλα όσα διστάζατε να πείτε τα μαρτύρησε το φιλί σας. Γιατί το φιλί δε μπορεί να πει ψέματα. Το φιλί αποκαλύπτει και την πιο απόκρυφη αλήθεια. Κι εκείνο το πρώτο σας φιλί σας αποκάλυψε ότι είχατε καλή χημεία, ότι είσαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, ότι για κάποιο λόγο συναντηθήκατε. Για να είσαστε μαζί.
Συναντηθήκατε για να κρατιέστε απ’ το χέρι και να χαράξετε μαζί μια καινούρια διαδρομή και να χτίσετε έναν κόσμο ολοδικό σας. Για να μοιράζεστε την κάθε σας στιγμή και να γεμίσετε ο ένας την ύπαρξη του άλλου. Για να προχωράτε μαζί από δω και πέρα. Μαζί εσείς οι δυο, κι όπου σας βγάλει.