To «σ’ αγαπώ» σου, ένας πρόχειρος επίλογος.

Γράφει ο Nickolas M. 

Τόση ώρα που σου μιλάω δεν βρήκες τίποτα να πεις. Έστω μια φθηνή δικαιολογία, μία από αυτές που δεν πείθουν κανέναν, ούτε καν αυτόν που τις λέει. Ψέλλισες μόνο ένα δειλό, άψυχο «σ’ αγαπώ». Αλήθεια τώρα; Έτσι αγαπάς εσύ;
Με εγωισμό, αδιαφορία και ψυχρότητα; Τόσους μήνες ούτε στο πρόγραμμα σου χωράω, ούτε στην αγκαλιά σου, ούτε καν στη σκέψη σου από ό,τι φαίνεται. Και για όσα «κατηγορώ» ακούς από μένα τόση ώρα, βρήκες μόνο ότι μ’ αγαπάς να μου πεις.
Ούτε καν την τόλμη να μου επιτεθείς δε βρήκες. Να μου χρεώσεις μια ευθύνη για όλο αυτό το φιάσκο που αποκαλείς αγάπη. Να έχεις έστω το θράσος να κάνεις το άσπρο μαύρο και να βγάλεις εμένα φταίχτη για όλα. Θα είχε ένα νόημα τουλάχιστον. Αλλά όχι.
Μόνο ένα ξέπνοο «σ’ αγαπώ» σαν τελευταία γραμμή άμυνας. Πιο πολύ σαν ένας φθηνός πρόχειρος και βιαστικός επίλογος για ό,τι ζήσαμε.