μαρία χριστοδούλου

Δεν σου φταίει το είδωλο στον καθρέφτη, μα εσύ, που δεν σε αγαπάς..
Τίποτα πια, μόνο σιωπή, εγωισμός κι ένας λυγμός που ποτέ δεν έγινε δάκρυα.
Μην φοβάσαι να χαθείς, είναι ο μόνος τρόπος να σε ξαναβρείς
Τώρα πια, η δανεική σου αγκαλιά, μου περισσεύει αγάπη μου
Αυτό το κορίτσι, δεν έβαλε ποτέ μυαλό! Όταν έφευγε, δεν έριχνε βλέμμα πίσω της..
Είχα κάποτε ορκιστεί πως δεν θα συμβιβαστώ. Κι αυτό τον όρκο, τον κράτησα!
Την δική μου προστάτιδα, την λένε μεγάλη αδερφή!
Πότε κάναμε την ανθρωπιά μας ντεμοντέ;
Εγώ με τον έρωτα τελείωσα.. ότι έδωσα, έδωσα και άδειασα.
Στην χαρά, στην λύπη, στο θυμό, σε όλα μαζί. Αυτό είναι φίλος.