Ας πιούμε σ’ όσα ζήσαμε και σ’ όσα δεν θα ζήσουμε ποτέ.

Γράφει η Δήμητρα Διακάκη

Ας πιούμε λοιπόν!
Ας πιούμε αρχικά σε όλα όσα ζήσαμε.
Σε όλες εκείνες τις όμορφες στιγμές που περάσαμε και θα θυμόμαστε με νοσταλγία..

Ας πιούμε και στις κακές μας στιγμές.
Τότε που με τη συμπεριφορά σου με ωθούσες να κλείνομαι στον εαυτό μου και να μην ανοίγομαι σε κανέναν..
Τότε που μου προκαλούσες τόσα νεύρα και  απογοήτευση, αλλά εσύ δεν το καταλάβαινες..
Τότε που έλεγχες τη σκέψη μου..

Ύστερα ας πιούμε σε όλα αυτά που δεν ζήσαμε.
Είτε γιατί φοβηθήκαμε, είτε γιατί δεν παλέψαμε όσο έπρεπε, είτε γιατί δεν θέλαμε κιόλας…
Σε όλα αυτά τα ωραία που θα μπορούσαμε να είχαμε ζήσει, αλλά οι “συνθήκες” και το “timing” δεν μας το επέτρεψαν..

Ας πιούμε και σε σένα!
Σε σένα που ξεχώρισα..
Σε σένα που κατάφερες –για όσο κράτησε- να ελέγχεις τη θέλησή μου..
Που μέσα σε μια νύχτα άφησες το στίγμα σου στο κορμί μου..
Που έκανες το  μυαλό μου να θέλει την αγκαλιά σου..Ναι το μυαλό μου!
Σε σένα που –κάποτε- δεν θα άλλαζα το άγγιγμα σου για τίποτα…

Ας υψώσουμε λοιπόν τα ποτήρια μας για σένα.
Για σένα, που φοβήθηκες να παραδεχτείς ότι με ήθελες..
Που φοβήθηκες να αφεθείς σε μένα , γιατί ήξερες ότι θα μπορούσα να το διαχειριστώ, ενώ εσύ όχι..
Που δεν μου είπες ευθέως πως νιώθεις, κι ας έβλεπα στα μάτια σου διάφορα…
Που αποφάσισες να “ζεις” χωρίς εμένα, επειδή δυό μου κουβέντες σου πέσανε -τελικά- βαριές..

Ας πιω σε σένα που δεν έχεις δικαιολογία πια..
Απλά δεν άντεξες το ότι υπάρχουν και σωστές, ξεκάθαρες και δοτικές γυναίκες..Δεν άντεξες το ότι εσύ γνώρισες μία τέτοια.
Ας πιούμε λοιπόν..
Ας πιούμε κι ας γελάσουμε για λίγο, πριν ξεχάσουμε για πάντα…