Γράφει η MaGio
Να ‘μαι λοιπόν εδώ, σε μία στάση, μία ανάσα πριν τα 50, μισό σχεδόν αιώνα, μία γυναίκα με μια ζωή τόσο γεμάτη. Για κάτσε εαυτε μου, για κάτσε λίγο να κάνουμε έναν απολογισμό, κοιτάξου λίγο και πες μου τι βλέπεις, τι νιώθεις.
Κοιτάζω μια πίσω, μία μπρος, αλλά εγώ θέλω να επικεντρωθώ στο μέσα μου. Ξέρεις τι λατρεύω πια σ’ αυτό που βλέπω; Την ηρεμία, τη σιγουριά γι αυτό που είμαι, την έχω λατρέψει αυτή την άπνοια. Άνετα έρχομαι σε μετωπική με ότι γουστάρει να με βρει. Δε σε φοβάμαι ζωή, μ’ εμένα μην τα βάλεις πια το ξέρω το παιχνίδι σου. Έχω πια μάθει να μπορώ!
Ξέρεις πόσες τρικυμίες πάλεψε η ψυχή μου για να το καταφέρει αυτό; Πόσα μανιασμένα κύματα με μαστίγωσαν; Έντονα συναισθηματικό πλάσμα, αντιρρησίας και πεισματάρα, ναι ξέρω γυναίκα θα μου πεις. Κι εμείς οι γυναίκες τη ζωή την πιάνουμε από το λαιμό και την κολλάμε στον τοίχο! Μπορεί να λυγίζουμε αλλά όταν το ποτήρι ξεχειλίζει θεριά ανήμερα γινόμαστε, τυφώνες που σηκώνουν τα σκουπίδια στον αέρα και τα πετάμε απ’ τη ζωή μας έξω πατώντας και την ίδια μας την καρδιά στο χώμα αν χρειαστεί!
Πόσες φορές έφαγα το κεφάλι μου, διαφώνησα, θύμωσα, τσακώθηκα, έκλαψα στα γόνατα απελπισμένη, ούρλιαξα και η φωνή μου ράγισε μέχρι και τους τοίχους της κόλασης. Αποφάσισα όμως εγώ για την πάρτη μου, το δίκιο μου, το λάθος μου, το πλήρωσα το τίμημα με το αίμα μου. Με έθαβα αλλά και ταυτόχρονα με ποτιζα μέχρι να ανθίσω πάλι.
Μία ατελείωτη δίψα να ζήσω τη ζωή, να τη νιώσω μέχρι το μεδούλι μου. Να ξενυχτήσω, να χορέψω, να γελάσω μέχρι να πονέσει το στομάχι μου, να πιω και να γυρίσω σπίτι ξυπόλητη, μέθυσα την αλήθεια μου πολλές φορές πλάθοντας ουτοπίες για να πάω παρά κάτω.
Σαν την αλήτισσα της αλάνας που δε χαμπαριαζει αν θα ματώσει τα γόνατα της, θα τσακωθεί, χάσει κερδίσει, στα παλιά της τα παπούτσια οι συνέπειες!
Όλα ΠΟΛΎ! Έμαθα να νιώθω δυνατά και τον πόνο και τη χαρά και όσο πιο βαθιά φτάνεις μέσα σου τόσο πιο εύκολο σου είναι να δαμάσεις την ψυχή σου γυναίκα μου. Και τώρα εδώ στου δρόμου τα μισά, το ΠΟΛΎ μου αυτό το λατρεύω! Δεν το ξοδεύω, δεν το χαρίζω βρε αδερφέ. Την αξία των ανθρώπων και των καταστάσεων γύρω μου εγώ θα είμαι εγώ αυτή που θα την καθορίσω, μόνο εγώ! Γιατί ξέρω τι θέλω αλλά και τι δεν θέλω ακριβώς!
Μικρότερος ο κύκλος άλλα πιο ουσιαστικός, το ” πολύ” μου κατευθυνόμενο στους λίγους και καλούς. Τη θέση του θυμού έχει πάρει η αδιαφορία, εξάλλου αν τα βάλεις με τους ηλίθιους χαμένος θα βγεις, θα σε κερδίσουν λόγω εμπειρίας!
Το ενδιαφέρον μου, την προσοχή μου, την αγάπη μου, το θησαυρό μου πρέπει να τον κερδίσεις φίλε μου. Η γυναίκα στα 50 είναι άξια καπετανισσα και το τιμόνι της ζωής της δεν της το παίρνεις από τα χέρια. Κουβαλάει στα αμπάρια της τη σοφία του παρελθόντος της, είναι θηλυκό γνήσιο, είναι ικανή να τρελάνει και το μυαλό αλλά και τη σάρκα σου, είναι αυτή που θα απολαύσεις μαζί της τα όμορφα αλλά και αυτή που θα φωτίζει τα σκοτάδια σου, δεν θα είναι μια ακόμα σου μάχη αλλά το πιο όμορφο σου ταξίδι, είναι η γυναίκα που είχες ονειρευτεί και γουσταρες πάντα να περπατάει δίπλα σου για να νιώθεις υπερήφανος.
Χαλάλι λοιπόν σ’ εσένα άντρα αξιε να κερδίσεις αλλά και να κρατήσεις μία τέτοια γυναίκα! Μην προσδεθείς μόνο απόλαυσε τη!
Other Articles
