Δεν είμαι ταμπέλα, δεν είμαι τίτλος, είμαι η Δήμητρα και είμαι καλά!

Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.

Γιατί σε όλα τα πράγματα στην ζωή μας πρέπει να βάζουμε τίτλο;
Γιατί έχουμε συνηθίσει να βάζουμε τίτλους σε ανθρώπους;
Η “κοντή”, “ψηλή”, “χοντρή”, “μαύρη”, “κινέζα”, “αλβανίδα”.
Και ο κατάλογος έχει πολλά τέτοια προσδιοριστικά.
Που τώρα που τα γράφω μου ακούγονται κάπως ρατσιστικά..

Είναι σκληρή η λέξη “ρατσισμός” από μόνη της.
Βαρύγδουπη.
Πληγώνει τα χείλη μου μόνο που την συλλαβίζω.
Ντρέπομαι μόνο που υπάρχει.
Τον έχω νιώσει στο πετσί μου.
Για τους εδώ δεν ήμουν ποτέ αρκετά ελληνίδα.
Για τους εκεί ποτέ αρκετά ινδονησιάνα.
Κάποτε με πλήγωνε αυτό.
Πονούσε κάτι μέσα μου.

Έκλαψα ναι.
Έσκυψα το κεφάλι αρκετές φορές.
Όμως τώρα μεγάλωσα.
Αυτό που κάποτε με πονούσε, τώρα ωρίμασε μέσα μου.
Και γλύκανε.

Είμαι εγώ και χαίρομαι για τον άνθρωπο που έγινα!
Νιώθω περήφανη για την διπλή πολιτισμική μου ταυτότητα!
Δεν φοβάμαι το ξένο, το διαφορετικό.

Έτσι και αλλιώς, είμαστε όλοι διαφορετικοί άνθρωποι μέσα μας.
Γιατί να σε πειράζει η διαφορετικότητα του φαίνεσθαι;
Γιατί το κρίνεις και το κατακρίνεις;
Το να νομίζεις ότι είσαι καλύτερος άνθρωπος δεν σημαίνει και ότι είσαι.

Με το να “φτύνεις” λερώνοντας με χολή τον άνθρωπο αυτόν που θεωρείς κατώτερο, γιατί γεννήθηκε σε κάποια άλλη χώρα, πιστεύει σε έναν άλλον θεό, έχει διαφορετικό χρώμα δέρματος, διαφορετική διάπλαση σώματος, διαφορετική κουλτούρα, διαφορετικό ντύσιμο, σου ανεβάζει το εγώ σου;
Νιώθεις καλύτερος άνθρωπος;

Συγνώμη φίλε μου αλλά επέτρεψέ μου να σου πω ότι είσαι λάθος.
Δεν θα σε κρίνω λέγοντάς σου ότι είσαι κακός άνθρωπος.
Απλά θα σου προτείνω να σταματήσεις να βάζεις ταμπέλες στους ανθρώπους.
Δοκίμασε να προσφωνείς τους ανθρώπους με τα ονόματά τους.

Μην με κρίνεις πριν με γνωρίσεις.

Δεν θα ήθελες απλά να σου έλεγα “Είμαι η Δήμητρα” και να δίναμε τα χέρια;
Και σου υπόσχομαι, είναι δυνατή η χειραψία μου!
Τα υπόλοιπα θα τα μάθαινες μετά.
Με αυτά που θα σου έλεγα και τα άλλα που θα διάβαζες μέσα από το βλέμμα μου.
Και σου υπόσχομαι, τους ανθρώπους έχω μάθει να τους κοιτάζω στα μάτια!

Δεν είμαι τίποτα από αυτά που υποθέτεις.
Η πραγματικότητα δεν στηρίζεται σε υποθέσεις, αλλά σε γεγονότα.
Η ζωή δεν στηρίζεται σε τίτλους, δεν προσδιορίζεται από αυτούς.
Την ζωή την κάνουν οι άνθρωποι!

Θα μπορούσα να σου πω επίσης “Είμαι η Δήμητρα και είμαι καλά. Γιατί έχω πιάσει το νόημα της ζωής”.

Θες να στο πω;
Θα μου σφίξεις το χέρι;
Θα με κοιτάξεις στα μάτια;
«Είμαι η Δήμητρα και είμαι καλά!»