Δεν θα ξεχάσω ποτέ, πώς εμείς οι δυο κάποτε ήμασταν ένα..
Γράφει η Τάνια Αναγνώστου.
Απόψε σε θυμήθηκα. Όχι πως σε ξέχασα και ποτέ.. Πώς θα μπορούσα άλλωστε να σε ξεχάσω; Πάντοτε είχες και θα έχεις ένα κομμάτι από εμένα και εγώ ένα δικό σου. Μικρό, μεγάλο, δεν έχει σημασία. Όταν αγαπάμε αληθινά δεν ξεχνάμε, όσο και αν πονάμε. Κακά τα ψέματα, η σκέψη ενός αδικοχαμένου, δικού μας έρωτα μας πληγώνει και μας ματώνει την καρδιά. Ακριβώς σαν ένα αγκάθι, το οποίο όμως δε φεύγει ποτέ. Όσοι έρωτες, όσες αγάπες και αν περάσουν δε θα μπορέσουν ποτέ να το ξεριζώσουν από μέσα μας παρά μονάχα να το σμιλέψουν λίγο στις άκρες για να μην είναι τόσο οξύς ο πόνος.
Γιατί αυτό ακριβώς γίνεται, όταν κάτι χάνεται. Δίνει τη θέση του σε μια πληγή, η οποία στην αρχή είναι ανοιχτή και ευάλωτη σε μολύνσεις. Αργότερα, όμως, αφήνεται στα έμπειρα χέρια του χρόνου για να μαλακώσει και να επουλωθεί. Ο χρόνος ξέρει. Παίρνει σιγά σιγά τον πόνο και τον μετατρέπει σε ανάμνηση γλυκόπικρη.
Αφήνω το νερό να κυλήσει αργά επάνω στο γυμνό κορμί μου και θυμάμαι τα φιλιά σου. Είμαι τελείως απροστάτευτη, έρμαιο των αναμνήσεων. Μάταια προσπαθώ να ξεγλιστρήσω για να μην πονώ. Το φως των κεριών φωτίζει όλα εκείνα τα σκοτεινά σημεία που με τόσο κόπο έχω καταχωνιάσει βαθιά μέσα μου. Είναι σκληρό, τόσο βάναυσο!
Κλείνω τα μάτια μου και εμφανίζεσαι μπροστά μου. Η φιγούρα σου κυριεύει το μυαλό μου. Σχεδόν μυρίζω το άρωμά σου που τόσο λατρεύω στον γιακά του πουκάμισού σου. Μου χαμογελάς και νομίζω θα τρέξω να κουρνιάσω στην αγκαλιά σου. Πόσο πολύ μου λείπει η αγκαλιά σου! Πόσο πολύ μου λείπεις εσύ! Εχθές το βράδυ πέρασα από τον κινηματογράφο που είδαμε την πρώτη μας ταινία. Έφυγα σαν κυνηγημένη, γιατί τότε ήταν η πρώτη φορά που μου άγγιξες τρυφερά το χέρι. Είχα αγχωθεί, γιατί ένιωθα τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα να μου χτυπούν την πόρτα και δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο.
Το άλλοτε κρυστάλλινο νερό των στιγμών που ζήσαμε μαζί ξεγλίστρησε μέσα από τα χέρια μας και θόλωσε. Δυο άνθρωποι που έγιναν ένα κάποτε, χωρίστηκαν και όλα εκείνα που έζησαν έμειναν στο χρόνο σαν μια απατηλή ανάμνηση. Θα σε θυμάμαι, γιατί θα καραδοκεί παντού η σκιά σου. Ήρθε η ώρα να σε καληνυχτίσω γιατί εξαντλήθηκα. Εξαντλήθηκα να παλεύω στη δίνη όλων αυτών των αναμνήσεων.
Δεν είμαι τελικά και τόσο δυνατή.
Καληνύχτα λοιπόν. Σ’αγαπώ, να προσέχεις..