Μετά το “σ’αγαπώ” η ζωή δεν είναι ποτέ όπως την ήξερες..
Τέσσερις παρά τέταρτο.
Βαθύ και ήσυχο σκοτάδι. Έχει αρχίσει εκείνο το αγιάζι της αυγής, που είτε χειμώνα, είτε καλοκαίρι, σε τρυπάει ίσια στο κόκαλο.
Είναι η τρίτη φορά που ξυπνάω απόψε. Τώρα πια δε νυστάζω καθόλου.
Σκέφτομαι. Εσένα, εμένα, εμάς.
Σε σκέφτομαι, συλλογίζομαι το πρόσωπό σου, τα χέρια, το λαιμό σου.
Θυμάμαι εκείνο το αφοπλιστικό σου χαμόγελο και ασυναίσθητα χαμογελάω κι εγώ.
Αναλογίζομαι πόσο μεγάλη νύχτα ήταν η χτεσινή. Εκπλήρωσε τέλεια την αγαπημένη μου φράση “this is the end of life as we know it”.
Σου είπα “σ’αγαπώ”.
Και κάπως έτσι, έλαβε τέλος η ζωή όπως την ήξερα μέχρι τότε. Έτσι απλά. Με μιάμιση μόνο λέξη.
Άλλαξε η ζωή μου, ναι. Κι ας μην έλαβα την επιστροφή της φράσης μου. Κι ας μη βρηκε το “κι εγώ” σου στον αέρα για να ζευγαρώσουν.
Στο είπα και χθες βράδυ, ας μου βγει σε καλό.
Ήταν ενα συναίσθημα πρωτόγνωρο, για μένα που μιλάω καθ’υπερβολή πολλές φορές, να κοιτάω άφωνη το τιμόνι του αυτοκινήτου μου, αδύναμη ακόμα και να βαλω μπρος και να φύγω.
Δεν ξέρω αν έχω περάσει πολλά, ξέρω όμως πως αυτά που πέρασα με γονάτισαν, κάτω στο χώμα. Το πώς σηκώθηκα ήταν η πρόκληση της ίδιας της ζωής μου. Το ότι σηκώθηκα ήταν ζήτημα ζωής.
Κι αυτός είναι ο λόγος, που σου είπα χτες ότι δε θα το χάριζα πια το “σ’αγαπώ” μου πουθενά ξανά εύκολα.
Θεωρώ λοιπόν, πως για να το ξεστόμισα ίσια στο αυτί σου, μάλλον το κέρδισες.
Ίσως, ως έχων μεγαλύτερη εμπειρία ζωής από μένα τη “μικρή”, να ξέρεις ήδη καλά, αυτό που χρόνια τώρα υποψιάζομαι: η στιγμή δε γυρίζει πίσω, όπως ακριβώς συνέβη, κι έτσι και θα παραμείνει, ανενόχλητη από το χρόνο και τα μελλούμενα.
Κι η δικιά μας η στιγμή, γράφτηκε χτες βράδυ, με μένα να απαντώ στην επίμονη ερώτησή σου, για την οποία δεν ξέρω αν έχεις εσύ απάντηση.
Ό,τι κι αν γίνει πάντως, να ξέρεις ένα πράγμα, αυτό που σου είπα και χτες: το “σ’αγαπώ” μου δε γεννήθηκε τώρα κοντά, ούτε και είναι η απόρροια έρωτα. Μάλλον συνέβη το αντίστροφο.
Την ώρα που το άρθρωνα, πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου αμέτρητες στιγμές που το είχα πει μέσα μου στο παρελθόν, χωρίς να το συνειδητοποιώ.
Σαν να σ’αγαπούσα από χρόνια και δεν το ήξερα. Και τώρα, που κατάλαβα πόσο βαθιά, αληθινά το νιώθω, τώρα…σε ερωτεύομαι, κάθε μέρα που ξημερώνει, σε ερωτεύομαι, με πάθος και λαχτάρα.
Η νηνεμία της αγάπης δίνει τη θέση της στην ταραχή του έρωτα και ο έρωτας ηρεμεί ξανά από την αγάπη.
Όπως ακριβώς ο τρόπος που κοιταζόμαστε κατάματα.
Και θέλω να κοιταζόμαστε μέχρι τα γεράματα.