Αν δεν μπορείς να ξορκίσεις τους δαίμονές σου, συμφιλιώσου μαζί τους.

Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής.

Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψω πόση αυτοκαταστροφή κουβαλάω μέσα μου τέτοιες ώρες.
Προσπαθώ πολύ σκληρά ώστε κανείς να μη καταλάβει τι κάνω.
Ντύνομαι με την ταμπέλα «Σαν όλους τους άλλους», για να μην φαίνονται τα σημάδια που έχω στη ψυχή μου. Κάποιες φορές, γυρνώντας σπίτι, θέλω -νιώθω την ανάγκη να βάλω φωτιά και να κάψω όλα μου τα υπάρχοντα. Να τα κάνω στάχτη κι έπειτα να χορέψω σαν τρελός επάνω στ’αποκαΐδια.

Αντ’αυτού, καίω τα σωθικά μου και χορεύω ζεϊμπέκικα σε καταγώγια, περιτριγυρισμένος από χασικλήδες και πόρνες. Πού και πού έχω κενά μνήμης. Το ελέγχω αλλά θα ήθελα να μην θυμάμαι απολύτως τίποτε κι όχι να με παιδεύει η μνήμη μου με περιστασιακές παύσεις. Δεν μπορώ να σας περιγράψω με ακρίβεια το χάος που ζω αλλά φανταστείτε πως μπαίνω σ’ένα τούνελ δίχως φώτα και μετά από λίγο βλέπω πάλι το φως.

Έπειτα ξανά εμπρός μου το τούνελ, να με καταπίνει το σκοτάδι και μετά πάλι το φως. Όταν φτάνω στα όριά μου, πράγμα όχι και τόσο δύσκολο, με πιάνουν τα κλάματα. Έρχομαι αντιμέτωπος με τη κόλαση. Αλκοόλ. Μπουκάλια αλκοόλ. Αλλά το αλκοόλ δεν είναι λύση. Δεν εξαφανίζει τον ψυχικό πόνο.

Δεν “καθαρίζει” τα καταπιεσμένα συναισθήματα, απλά παρατείνει το θυμό, τη μοναξιά, την κατάθλιψη. Κάποια στιγμή που δεν θα μπορείς να το διαχειριστείς, θα “σκάσει”. Κι όλα εκείνα τα “καταπιεσμένα” θα βγουν στην επιφάνεια. Σχεδόν πάντοτε με άσχημη κατάληξη.

Ένα βράδυ λίγο πριν το τέλος, κρεμασμένος κυριολεκτικά από την ταράτσα μιας αποστεωμένης πολυκατοικίας, επέλεξα, δεν ξέρω πως, να περάσω στην άλλη πλευρά. Είπα μέσα μου τη φράση: «Αν δεν μπορείς να ξορκίσεις τους δαίμονές σου, συμφιλιώσου μαζί τους». Ένιωσα ότι θα με σκότωνε. Το άφησα να με πάει εκεί που ήθελε “εκείνο”. Ώσπου βρήκα το κουράγιο και το έφερα στην αρένα απέναντί μου. Μονάχα εγώ κι “εκείνο” ήμασταν τώρα. Η ζωή μου κρεμόταν αποκλειστικά απ’όση δύναμη είχε απομείνει στο δεξί μου χέρι. Πάλι δεν ξέρω πώς αλλά τα κατάφερα.
Εξέθεσα τους δαίμονές μου, αποτραβώντας το φταίξιμο από πάνω τους και ρίχνοντάς το σε εμένα.

Πήρα την ευθύνη της ίδιας μου της ζωής.

Όσο οδυνηρή κι αν ήταν η πραγματικότητα.. Ήμουν λίγο μετά τα είκοσί μου χρόνια τότε κι είχα αφήσει στην άκρη όλα εκείνα που με έκαναν χαρούμενο. Είχα σταματήσει να γράφω. Δεν ήμουν σε θέση να γράψω. Ήμουν κενός κι ένιωθα ταπείνωση. Δεν ήθελα να αντικρίζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Κι ήταν τόσο όμορφος ο εαυτός μου. Τόσο νέος και τόσο όμορφος. Πέρασε αρκετός καιρός για να πάρω τα πάνω μου.

Πλέον.. διεκδικώ ξανά τις πιθανότητες, να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα.

Μπορεί να υπάρχουν πολλοί παράγοντες που κρίνουν την επιτυχία κάποιου και τα όσα κατακτάει. Μπορεί να είμαστε εμείς αυτοί που δημιουργούμε τα όρια, που θέτουμε τους στόχους, που ξεπερνάμε τα εμπόδια και υλοποιούμε τα εκάστοτε όνειρά μας αλλά.. η αγάπη για όλα αυτά παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η αγάπη για τον ίδιο μας τον εαυτό, για την ίδια μας τη ζωή.

Κακά τα ψέματα. Πρέπει να κρεμαστείς από την τελευταία σου ελπίδα, την τελευταία σου ευκαιρία, για να κατανοήσεις την αξία όλων αυτών που έχεις γύρω σου και εθελοτυφλείς παραβλέποντάς τα. Αυτό όμως δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, πολλώ δε όταν το μοναδικό πράγμα που έχεις μάθει είναι να (αυτο)καταστρέφεις τον εαυτό σου.

Η μοναδική περίπτωση κατά την οποία μπορείς να γυρίσεις τον “διακόπτη” είναι να δεχθείς ένα ισχυρό σοκ. Ένα σοκ σαν εκείνο που δέχθηκα ο ίδιος πριν από αρκετά χρόνια. Μην υποτιμάς τον εαυτό σου λοιπόν, ελαχιστοποιώντας τις πιθανότητες που έχεις για να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου.

Πρόκειται για τα δικά σου όνειρα.

Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να δράσεις. Βρες την εσωτερική δύναμη και πάρε τη ζωή στα χέρια σου.

Πρόκειται για τη δική σου ζωή!

Με αγάπη!