Να μαλώνεις και τα όνειρα όταν δε «φαίνομαι» και να μ’αναζητάς

Γράφει η Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου

Δεν ξέρω που είσαι, μα θα σε ψάξω.
Όπου γυρνάς, θα σε φωνάξω.
Χθες ξαγρύπνησα λέει, για να διαπραγματευτώ με τα όνειρα

Τους ζήτησα, να σ’ αφήνουν να έρχεσαι να σε βλέπω.
Να μην το σβήνουν από τη μνήμη μου μετά, να το θυμάμαι
Όταν τα μάτια μου κλείνω να μην αργείς, μαζί να ξυπνάμε

Σε μια αγκαλιά να ξυπνώ και να κοιμάμαι
Να μη φεύγεις, να μη μπορείς
Να μη λείπεις, ούτε να το φανταστείς
Να με βρίσκεις, σε σκέψεις, σε λέξεις, σε στίχους
Σε βλέμματα και χαμόγελα
Σε ξάγρυπνα ξημερώματα
Στης μέρας τα καμώματα

Όταν γκρινιάζω, όταν σου θυμώνω, όταν είμαι πεσμένη, όταν όλα μου φταίνε!
Στις χαζομάρες και χοντράδες που θα πετάω και που θα ξέρεις πως δε θα εννοώ.

Στα τεχνητά μου μούτρα, στους τσακωμούς με φιλιά και στις χάλια ταινίες που διαλέγεις

Αν δε με δεις, η μέρα σου νόημα να μην έχει
Άσε την να φεύγει
Κι έλα για λίγο να με δεις..

Να μαλώνεις και τα όνειρα όταν δε «φαίνομαι»
Να μ’ αναζητάς, στο σήμερα, στο αύριο, στο χθες και στη δική μου θέση

Σε όλα του κόσμου τα «μου»
Σε εκδρομές του καιρού
Σε ταξίδια γι αλλού
Στα «μας» και τα «εμείς»
Σε κάτι αλκυονίδες μέρες
Σε κάτι κυριακάτικα «πρωινά»

Με diva style και ανάλογο attitude
Στα Καλοκαίρια που θα ρθουν
Σε ένα Φθινόπωρο και ένα στοίχημα
Τίποτα πριν να μην υπάρχει πια

Ούτε μετά..
Όπως και να χει,
Όπου και να σαι, όπου και να μαι
Όταν γυρνώ, το βράδυ να σε βρίσκω στο κρεβάτι μου
Να μην κοιμούνται εισβολείς στο «δικό μου»

Να μη μ’ αφήνεις να μη μπορείς
Να σε σκοτώνει η ατέρμονη προσμονή του να ξαναρθείς

Να με ψάχνεις, σε ότι κάνεις
Να μην αργείς να ξυπνήσεις, είπαμε, μόνη μου να μη μ’ αφήνεις!
Και τα όνειρα μου απάντησαν: «Αν ότι σου ταξε, το πράξει, τότε είμαστε εντάξει»

Υ.Γ.   Για πού το βαλες
Αφού δεν ήρθα
Μαζί στου κόσμου τα ταξίδια