Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να μην ζεις και για να μην αγαπάς!

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου

Δεν γεννήθηκα έτσι ξέρεις.

Η ζωή και οι καταστάσεις της ειναι αυτές που σε μαθαίνουν να γίνεσαι έτσι.

Μερικές φορές ομορφες, μερικές πάλι όχι.

Ξέρεις, δεν ειναι πάντα εύκολο να αντικρίζεις τη ζωή κατάματα. Θέλει κότσια! Έτσι όπως θα έλεγαν οι παππούδες μας.

Και τα κότσια τα φτιάχνεις είτε θέλεις είτε όχι. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Έτσι λέει. Όχι όλοι!

Ένα πρωινό ξυπνάς και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τη ζωή. Και πρέπει να μπεις μέσα της και να την νιώσεις και να είσαι ευτυχισμένος που ξυπνάς και βλέπεις το μπλε του ουρανού.

Που παίρνεις τζούρες κάθε ημέρα από τον αέρα που άλλοι τον ψάχνουν σε ψεύτικα κουτιά.

Μα είναι πολύ όμορφη η ζωή! Με τα όλα της. Κοίτα τι σου δίνει; Αγάπη, αγκαλιές, φίλους, μυρωδιές, χαρές, λύπες, νύχτες και άλλα και άλλα!

Και ξαφνικά εκεί που τα έχεις όλα και πάλι γκρινιάζεις, έρχεται η σπρωξιά στην πλάτη σου.

Αυτή που σου κόβει την ανάσα. Αυτή που σε κάνει να γουρλώσεις τα μάτια και να πεις “εδώ είμαστε. Και τώρα τι;”

Δεν το ήξερες μέχρι τότε πως η ζωή δεν ειναι δεδομένη.

Κανείς και τίποτα φίλε μου δεν ειναι δεδομένο! Μόνο όταν έρθει αυτή η σπρωξιά στην πλάτη το καταλαβαίνεις.

“Ώπα! Δηλαδή τώρα τι; Εγώ; Αποκλείεται! Πως έγινε αυτό. Χθες ήμουν μια χαρά! Ήμουν παρέα με τη θάλασσα, με τον ήλιο! Κάποιος μου κάνει πλάκα.”

Και εκεί εισαι μόνος! Και θέλεις να μείνεις μόνος. Παρακαλάς να μην είχες κανέναν στη ζωή σου. Για να μην κανείς κανέναν να πονέσει για εσένα.

Εσυ;

Δεν έχει καμία σημασία. Αργά ή γρήγορα δεν…

Δεν γεννήθηκα έτσι ξέρεις.

Η ζωή μου το έδωσε και την ευχαριστω γι’ αυτό!

Εγώ το έδωσα στον εαυτό μου.

Προφανώς!

Γιατί όλα εμείς τα κάνουμε στον εαυτό μας! Έχε και λίγο εγωισμό φίλε μου! Λίγη αξιοπρέπεια! Βάζε στη θέση τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που σου σκίζουν στην ψυχή.

Μην τους αφήνεις να σε τρώνε.

Δεν το καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή. Το κρατάς μέσα σου και έρχεται εκείνο το πρωινό που τα βλέπεις όλα!

Έτσι λένε. Τα βλέπεις όλα.

Και αρχίζεις και αναθεωρείς! Δεν ειναι μάλλον αργά.

Ποτέ δεν ειναι. Φτάνει που το κατάλαβες! Αλλα το κατάλαβες πραγματικά ή πάλι μετά από λίγο θα κανείς τα ίδια λάθοι;

Εδώ σε θέλω!

Δεν είναι και πολύ εύκολο να το καταλάβεις. Δεν είναι εύκολο να το βρεις.

Θέλει κόπο. Θέλει πόνο!

Πολύ πόνο!

Πρέπει να πονέσεις για να το νιώσεις. Για να το πάρεις μέσα σου!

Ατελείωτες ώρες συνομιλίας με τον εαυτό σου.

Να μπεις μέσα στα σκοτάδια σου.

Να πονέσεις!

Αξίζει να γίνεσαι λιώμα για τους άλλους;

Αξίζει γιατί έτσι εισαι εσυ!

Αλλα γίνε λίγο και για εσένα.

Εσυ; Που είσαι; Υπάρχεις; Τα θέλω σου; Η ζωή σου;

Βγες και φώναξε πως Αγαπάς τον εαυτό σου!

Βγες και χόρεψε στη βροχή! Το έχεις κάνει ποτέ;

Ξέρεις πόσο υπέροχο είναι να γεύεσαι τη ζωή; Να σε αγαπάς;

Και εκεί είναι που τα βλέπεις όλα!

Και μπαίνεις κάθε μήνα στη λογική ότι πρέπει να ζήσεις! Και πως πρέπει να κανείς πράγματα για σένα! Και πως κανείς δεν νοιάζεται και δεν νοιάστηκε! Μόνος σου εισαι.

Ξύπνα!

Εσένα έχεις!

Μην αφήνεις έτσι τη ζωή σου να περνάει και να νοιάζεσαι μόνο για τους άλλους. Αγάπησε εσένα πρώτα! Κάνε όμορφα πράγματα για εσένα μόνο! Έστω για μια φορά.

Νιώσε. Μην φοβάσαι. Αφέσου. Δώσε. Αγάπα. Ονειρέψου!

Το αξίζεις!

Δεν γεννήθηκες έτσι, το ξέρω!

Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να μην ζεις, για να μην αγαπάς.

Ζήσε!