Γράφει η Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου
Τα θέλω της ψυχής σου να τα φωνάζεις δυνατά. Και όταν θελήσουν να στα σωπάσουν να τα φωνάζεις δυνατότερα. Όχι για να ακουστούν αλλά για να τα ακούσεις εσύ και να μη φτάνουν στα αυτιά σου μήτε οι φωνές τους μήτε οι ψίθυροι. Θεριό να γίνεσαι και να διεκδικείς όσα το μέσα σου ζητά.
Πολλοί θα προσπαθήσουν να το κάνουν να σωπάσει, να θαφτεί, να πνίγει, μα εσένα μόνο θα πνίγει. Κάθε που το επιχειρούν έναν έναν εκείνους να πνίγεις και να τους αφήνεις παραπέρα.
Γιατί δεν είναι για να ναι δίπλα σου..
Γιατί δε δίνουν φωνή στη φωνή σου.
Γιατί δεν έχουν μάθει να ακούν και να σέβονται. Και άνθρωπος που δεν έχει μάθει να ακούει άλλον πέρα από τη φωνή του, να τον λυπάσαι. Σε ένα κύκλο γύρω από τον εαυτό του είναι φυλακισμένος. Δεν αρκεί μόνο να έχεις μάθει να ακούς αλλά να ξέρεις και να δέχεσαι άλλο πέρα από το δικό σου. Να το σέβεσαι σαν διαφορετικό και να το προφυλάσεις.
Έχουμε μάθει να θυσιάζουμε το διαφορετικό για να ταιριάξουμε στο “όλο”.. Σε μια ομοφωνία που κανενός δεν είναι κ τελικά κανέναν δεν αντιπροσωπεύει. Χαίρομαι όταν κάνω τους δίπλα μου να χαρούν, να νιώσουν περήφανοι για μένα, να με επιβραβεύσουν γιατί κάτι έκανα, να τους δείξω κάτι, να πάρω επιβεβαίωση από κάτι. ΟΧΙ!! Δε μπορώ δηλαδή απλά να γουστάρω κάτι γιατί το θέλω ΕΓΩ;
Γιατί το πιστεύω εγώ και στα παλιά μου τα παπούτσια γράφω ότι θα πουν οι άλλοι; Γιατί από τότε που τους δώσαμε μιλιά χάσαμε τη φωνή μας. Ζούνε τη ζωή μας, τρώνε στο σπίτι μας, ξαπλωνουν στο κρεβάτι μας. Γιατί ναι, τους συγγενείς δεν τους διαλέγουμε αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει και να τους ανεχομαστε. Γιατί τους φίλους τους επιλέγουμε αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρωταγωνιστούν εκείνοι.
Ο καθένας παίρνει το χώρο-λόγο που του δίνουμε. Δώσαμε πολύ όμως και δε φτάνει να ανασανουμε. Και αν δεν τα ακούν, δε φταίνε αυτοί αλλά εσύ δεν τα φωνάζεις με ψυχή. Αν δν τα υπερασπίζεσαι εσύ οι άλλοι τα ποδοπατάν
Αν δεν το κάνεις εσύ δε θα το κάνει κανείς για σένα..
