Μια κατάθεση ψυχής..

Γράφει η Purple Rain

Ναι, πρέπει να το παραδεχτώ είσαι το ναρκωτικό μου.
Το lsd δε λέει τίποτα μπροστά σου. Το μαύρο είναι απλός ατμός.

Πως γίνεται και μόνο η σκέψη σου να με ανεβάζει τόσο.
Πως γίνεται, μέσα από σένα να βρίσκω εμένα και πάλι.
Εκείνο το αστείο κορίτσι που σε έκανε να ξεκαρδίζεσαι.

Αυτή την ένταση που ένιωθε η καρδιά μου πριν σε δω. Όταν σε έβλεπα. Όταν με είχες στην αγκαλιά σου και μου χαϊδεύεις τα μαλλιά και χανόμουν στο γαλά ζιο των ματιών σου.
Θα μπορούσα να μείνω εκεί για πάντα. Ας σε κοίταζα στα μάτια και μόνο …

Το ομορφότερο ταξίδι ομορφούλη μου…
Έτσι σε έλεγα θυμάσαι.. Ήσουν ένας άγγελος κάποιες στιγμές.. Και έλεγες ότι ήσουν έτσι μόνο μαζί μου.
Έλεγες ότι ήθελα να πεις.. Έκανες ότι ήθελα να κάνεις.. Σαν να σε είχα κουρδίσει..
Ένα μικρό στρατιωτάκι..

Ήσουν όντως σαν να είχες βγει από κάπου άλλου…σα να είσαι από κάποια άλλη εποχή..
Ήσουν τόσο αυτό που ήθελα..  Μαζί σου η πραγματικότητα ήταν ανώτερη από τη φαντασίωση..
Ναι κάπως έτσι ήταν..

Ακούγεται ψέμα..αλλά όχι δεν ήταν
Αλλά να… Ξέρεις δεν ήμουν έτοιμη για κάτι τέτοιο..
Ναι σε κοιτούσα και ένιωθα πως δεν θέλω κανέναν άλλο..

Αν και σε ήθελα λίγο διαφορετικό..στην εμφάνιση και μόνο Δεν ήσουν από τα συνηθισμένα πρότυπα μου..
Ναι θα σε ήθελα με λίγο παραπάνω κιλά..
Με λίγο πιο βαριά χέρια… Ποσο ηλίθια και κενή ε;;

Αλλά όχι δεν με κράτησε αυτό μακριά σου.. Είχες αυτό τον μαγικό συνδυασμό άγγελου και αλήτη.. Από τη μια με ηρεμούσες σαν βαλεριάνα.. Και από την άλλη ήξερες να με ξυπνάς.. Να μου την λες..και ναι μου τσίτωνες το νευρικό μου σύστημα.

Ποιον εμένα..τον πιο πράο άνθρωπο στον πλανήτη (τότε).. Καταλάβαινες πράγματα για μένα που με πήραν χρόνια να καταλάβω.. Αυτό ήταν το σφάλμα σου… Πως κατάφερνες και είχες τόση επιρροή πάνω μου.. Πως;; Ακόμα καιτώρα που δεν είσαι έδω πως;;;

Έχω δέκα χρόνια να σε δω.. Και ναι ήμουν τόσο δυνατή που κατάφερα να σε διαγράψω.. Δεν υπήρχες πουθενά.. Δε θυμόμουν το πρόσωπο σου.. Δεν θυμόμουν τίποτα από εσένα.. Μέχρι που εμφανίστηκες τυχαία στο δρόμο μου..

Πάνω στο μηχανάκι σου.. Σε ξαναερωτεύτηκα παλιομαλάκα.. Σε είδα.. Σε κοίταξα.. Τα πρώτα δευτερόλεπτα δεν κατάλαβα ποιος ήσουν.. Μα μετά από χρόνια μέσα στη σχέση μου γοητεύτηκα από κάποιον.. Αχ και να ήμουνα ελεύθερη να βγω μαζίτου σκέφτηκα…

Στο επόμενο δευτερόλεπτο μόλις ξύπνησα και κατάλαβα ότι ήσουν εσύ.. Απλά δεν σου μίλησα.. Όχι δεν σου μίλησα.. Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη.. Τι να σου έλεγα;; Πως ακόμα περιφέρομαι στα χαλάσματα… Ακόμα δεν έχω καταλάβει τι θέλω να κάνω στη ζωή μου..

Φυσικά και ντρεπόμουν.. Εφόσον ήξερα πως εσύ είχες βρειτο δρόμο σου.. Πόσο ήθελα να σε συναντήσω.. Μα φυσικά και δεν έπρεπε.. Και δεν υπήρχε κανένας λόγος.. Και πολύ απλά προχώρησα..και ναι και πάλι αισθάνθηκα δυνατή που δεν σου έδωσα καμιά σημασία..

Μα δε θα στο κρύψω κάθε που έφθανα στο φανάρι σε σκεφτόμουν..αυτό ήταν Μόνο τότε σε σκεφτόμουν.. Και ίσως να είχα την ελπίδα πως θα σε ξαναπετύχω.. Μέχρι που έμαθα πως ήσουν μίλια μακριά πια.. Και για πρώτη φορά ξέσπασα σε κλάματα μπροστά στον κόσμο.. Σε ένα γεμάτο λεωφορείο..να κλαίω με λυγμούς πίσω από τα μαύρα μου γυαλιά..

Γιατί τότε συνειδητοποίησα πως ίσως δε σε ξαναδώ ποτέ.. Τι στο διάολο περίμενα αλήθεια;;; Ότι θα είσαι εκεί να με περιμένεις.. Τι στο διάολο περίμενα γαμώτο;;; Πόσες ευκαιρίες να δώσει ένας άνθρωπος σε έναν άλλο.. Πόσο να περιμένει ένας άνδρας μια γυναίκα;;; Πόσο;; Και γιατί;; Όταν αυτή η γυναίκα δεν έδωσε τίποτα από τον εαυτό της..

Τίποτα.. Ούτε ένα μικρό κομμάτι.. Και δε σε διεκδίκησε ποτέ.. Τα περίμενε όλα από εσένα.. Που στο διάολο ξεθάφτηκαν όλα από μέσα μου τώρα;;; Τώρα που ξετρύπωσες .. Έτσι απλά επειδή σε είδα μια νύχτα στον ύπνο μου και ήταν σαν να ήσουν εδώ;;;

Επειδή γκούγκλαρα το όνομα σου μετά από ένα χρονο.. Και είδα την προαγωγή σου..και χάρηκα τόσο για σένα.. Και ναι είναι το μόνο που βρήκα.. Δε ξέρω που είσαι,πως είσαι.. Και όχι δεν υπάρχει και λόγος να ξέρω.. το να αφήσω αυτές τις λέξεις στο χαρτί είναι μια λύτρωση.. Έτσι να ταξιδέψουν οι λέξεις.. Να βγουν από μέσα μου.. Γιατί δε γίνεται να τις μοιραστώ με κανένα άλλο..

Και αν σε έβλεπα τι θα σου έλεγα άραγε.. Απλά μου λείπει να κάνω αστεία και να σε βλέπω να γελάς.. Να γελάς και να αστράφτει ο κόσμος όπως κάποτε.. Ναι σε αυτό ήμουν καλή οφείλω να το παραδεχτώ.. Ήμουν ο προσωπικός σου καραγκιόζης.. ΜΟΝΟ δικός σου… Κανενός άλλου..

Και ναι βρήκα ΤΟΣΑ στη ζωή μου.. Μα αυτό όχι.. Να γελάς με τις μαλακίες μου.. Να γελάς και να χαίρομαι για αυτό..που είμαι εγώ η αιτία.. Είχες πει ότι το χιούμορ μου είναι καλύτερο και από σεξ.. Οι γνωστές υπερβολές σου ίσως… Αλλά .. Αλλά.. Δεν τρέφω αυταπάτες.. Ούτε έχω ελπίδες για τίποτα.. Ξέρω πολύ καλά πως τα χρόνια περνάνε.. Καιτίποτα δε γυρίζει πίσω..

Και όλα γίνονται για κάποιο λόγο άλλωστε.. Δε λέω πλέον γιατί , γιατί πολύ απλά έτσι ήταν να γίνουν και έτσι έγιναν.. Εξάλλου ξέρω πολύ καλά πως ακόμα και αν σε έβλεπα ξανά μπορεί και να μην ήμο υν τόσο ευτυχισμένη όσο τότε.. Τα πράγματα έτσι ήταν να γίνουν και έτσι έγιναν.. Αλλά τουλάχιστον πλέον παραδέχομαι έστω σε εμένα πως κάποια πράγματα μου λ είπουν από εσένα..

Και ας μην σε έζησα.. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και εγώ έκανα τις δικές μου.. όπως και εσύ τις δικές σου.. Ίσως τις δυο τελευταίες μέρες που ήρθες στο μυαλό μου και πάλι μετά από χρόνια.. Κάτι θα ήθελες να μου πεις.. Η θύμηση σου κάτι θέλει να μου πει…

Και ξέρω πολύ καλά τι θέλει να μου πει.. Κάποιοι άνθρωποι άλλωστε είναι για μας ένα μάθημα
Κάπως έτσι ήσουν και εσύ για εμένα.. Και ας μην το ξέρεις.. Και ας μην το μάθεις ποτέ.. Ας είσαι καλά όπου και να είσαι.. Εύχομαι να βρήκες αυτό που έψαχνες.. Και να είσαι ευτυχισμένος και γαληνεμένος…

Γλυκέ μου Α.Χ