Συγγνώμη για τα όνειρα που θα σας σκοτώσουμε!

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

“Συγγνώμη”

Μια λέξη δυνατή και περίεργη.

Μια λέξη ατόφια και ύπουλη.

Μια λέξη που όλοι κάπου την χρωστάμε.

Σήμερα, κάνοντας την αυτοκριτική μου νοιώθω ότι ήρθε η ώρα να την πω!

Σήμερα πρέπει να ζητήσω μια τεράστια συγνώμη, σε όλη αυτή την νέα γενιά που έρχεται πίσω μου.

Στην γενιά που έρχεται με φόρα.

Έρχονται!

Τους βλέπω!

Με την φόρα που τους δίνει ο ενθουσιασμός και η δίψα που έχουν μέσα τους. Με την φόρα που τους δίνουν τα όνειρα και οι ελπίδες που έχουν στις τσέπες τους. Με εκείνη την φλόγα στις καρδιές και την σπίθα στο βλέμμα τους. Με νέες ιδέες, με το πάθος τους να ξεχειλίζει και μια τρελή όρεξη!

Έρχονται να παραλάβουν την σκυτάλη από τα χέρια μου για να συνεχίσουν την ζωή. Την ζωή που έχουν ολόκληρη μπροστά τους και θέλουν να την ρουφήξουν, να την απολαύσουν. Όπως ακριβώς έκανα και εγώ πριν από λίγες δεκαετίες.

Και εγώ ντρέπομαι. Ντρέπομαι για το τι θα τους δώσω.

Δεν τους αξίζει. Κάτι άλλο θα ήθελαν.

Έρχονται γεμάτοι όνειρα , γεμάτοι σχέδια…

Καυλωμένοι!

Καυλωμένοι για να ζήσουν, να αγαπήσουν, να φτιάξουν, να δημιουργήσουν, να πάνε πιο πέρα αυτό που θα παραλάβουν.

Με μια άγνοια κίνδυνου!

Και εγώ;

Τι έχω να τους δείξω εγώ;

Τι έχω να τους δώσω που θα πρέπει να είμαι υπερήφανος;

Ποιες άξιες έχω να τους κληροδοτήσω;

Ποιους δρόμους τους άνοιξα για να περπατήσουν;

Ποιες βάσεις τους έφτιαξα για να χτίσουν πάνω τους;

Ποιες ασπίδες και ποιες πανοπλίες τους ετοίμασα για να μπουν στη μάχη;

Γυμνούς τους άφησα.

Τους άφησα να καλπάζουν σε μια πεδιάδα ακάλυπτους, με κατεύθυνση προς το κάστρο που λέγεται “ζωή”.

Μονό που η “ζωή” είναι οχυρωμένη, είναι μέσα στο κάστρο και πάνω στα τείχη, έχει τόξα και βέλη, έχει όπλα και θα τους πετσοκόψει η “ζωή”!

Σε μια ζωή που την γνωρίζω, που την έζησα πρώτος, που ξέρω καλά ποσό σκληρή είναι, που ξέρω καλά πόσο εύκολα μπορεί να σε σκοτώσει, να σε διαλύσει, να σου τσακίσει την ψυχή, να σου εκτελέσει εν ψυχρό τα όνειρα σου.

Που ξέρω από πρώτο χέρι ότι άνθρωπος χωρίς ψυχή και όνειρα είναι για λύπηση, μισός είναι!

Τι να τους πω για την δική μου;

Για τον συμβιβασμό μου, για την βολή μου, για όλα αυτά που ξεπούλησα φτηνά γιατί δεν είχα τα αρχίδια να παλέψω!

Για το σκυμμένο κεφάλι μου, για την άνευ όρων συνθηκολόγηση που έκανα. Για τις αμέτρητες φορές που φίμωσα το στόμα μου, για εκείνα τα όνειρα μου που τα άφησα να φύγουν χωρίς ποτέ να μπω στον κόπο να παλέψω για αυτά.

Για τις άξιες που “ξέχασα”, για μια καριέρα ή για μια θεσούλα.

Για τις άξιες που έβγαλα σε δημοπρασία.

Για τις αξίες που αντάλλαξα με i phone, με γαρίφαλα σε πίστες, με Armani κουστούμια, με Dior παπούτσια, με Dolce & Gabbana αρώματα, με Cayenne αυτοκίνητα.

Εγώ είμαι αυτός που αντάλλαξα τον Καβάφη μου με το play boy, την Μελίνα μου με την Madonna, τον Καραγκιόζη μου με τα transformers, το κρυφτό μου με το playstation.

Πως να τους δικαιολογήσω όλες εκείνες τις φορές που πούλησα και πουλήθηκα, που πάτησα σε πλάτες για να ανέβω.

Ντρέπομαι!

Θα σταθούν απέναντι μου, θα με κοιτάξουν κατάματα, θα μου κάνουν παράπονα, θα με ρωτήσουν “γιατί”.

Τι να τους πω;

Πέρα από φτηνές δικαιολογίες, δεν έχω τι να τους πω.

Σκατά τα έκανα εγώ και η γενιά μου. Γκρέμισα αντί να χτίσω, αγόρασα αντί να νιώσω, κρύφτηκα αντί να παλέψω,έκλεισα αντί να ανοίξω, έθαψα αντί να αναστήσω.

Η ώρα των ευθυνών μου έφτασε, αρκετά κούνησα το δάκτυλο μου και καμώθηκα τον σπουδαίο.

Δεν έκανα αυτά που μπορούσα και σήμερα, μόνο μια κουβέντα έχω να τους πω.

ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΚΑΙ…

ΣΥΓΓΝΩΜΗ !

Post Views: 126