Ένας άνθρωπος από αδιαπέραστο μετάξι

Είναι φτιαγμένος από ένα αδιαπέραστο μετάξι. Ένας άνθρωπος ευαίσθητος, που δακρύζει όταν συγκινείται και συνάμα στιβαρός.

Στέκεται πλάι σου σίγουρος και αποφασισμένος, είτε νιώθεις στέρεα την ύπαρξή σου σε αυτόν τον κόσμο,είτε εξαϋλώνεσαι σαν αερικό.

Ήταν ο κάτοικος ενός μοναχικού δωματίου του κόσμου σου, καλά κρυμμένος και με κινήσεις διακριτικές, σχεδόν αόρατες.

Κι ήρθε εκείνη η μέρα, η ορισμένη από τη μοίρα, το χρόνο, όπως θες πες το, και γύρισε το κλειδί της πόρτας του. Σου χτύπησε από μέσα ρυθμικά-πάντα συντονισμένες οι κινήσεις του-κι εσύ του άνοιξες απ’έξω.

Τον κοίταξες, κι αυτός εσένα.

«Καλώς όρισες»,του ψιθύρισες, με φωνή σχεδόν αβέβαιη. «Είμαι εδώ» σου αποκρίθηκε.

Αγκαλιαστήκατε σχεδόν αυτόματα,  σαν μια κίνηση φυσική, που περίμενε τη στιγμή να εκπληρωθεί. Κουμπώσατε σαν δυο κομμάτια ενός παζλ, που μέχρι τότε παρέμενε ημιτελές.

Σαν να έκανε θόρυβο αυτή η αγκαλιά, τον ήχο του απόλυτου ταιριάσματος.

Σε πήρε από το χέρι και δεν ξανακοίταξες πίσω σου. Η άφιξή του ήταν η αποκοπή από όλες τις προηγούμενες ζωές σου, ξαφνικά οι μνήμες σου έσβησαν και εξοβελίστηκαν από το καταπονημένο μυαλό σου.

Κι αρχίσατε να περπατάτε. Ποτε σε δύσβατα μονοπάτια, βραχώδη και αιματηρά, πότε σε θάλασσες ελαφριές και καταγάλανες.

Πότε πετούσες, πότε γκρεμιζόσουν, τη μια νεράιδα, την άλλη χορταράκι πανω στη γη, μα ένα πράγμα έμενε απαράλλαχτο: το χέρι σου μέσα στο δικό του.

Δε σου το άφησε ποτέ το χέρι, παρα σε κράταγε αδιάκοπα, με την τρυφερότητα και την αυστηρή του προστασία να σε τυλίγουν σε όλες τις διαστάσεις σου.

Δεν άφησε το μυαλό σου να αμφιβάλλει, η επιμονή και η υπομονή του έγιναν λίπασμα και ίσιωσαν τις απότομες χαράδρες της σκέψης σου.

Ισοπεδώθηκες από την ειλικρίνεια και την αγάπη του.

Σου έμαθε να αγαπάς τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια του, σου θύμισε ποια είσαι μέσα από την εμπιστοσύνη του.

Πίστεψε σε σένα και σ’εσάς, πίστεψε στις δυνατότητες και το μέλλον σας. Τόσο,  που κάθε χτες έμοιαζε με το αύριο και κάθε σήμερα με το πάντα.

Σήμερα,  κοίταξες τις γραμμές του χεριού σου. Και διαπίστωσες ότι μοιάζουν με τις δικές του. Συνειδητοποίησες, γελώντας αποφασισμένη, πως θες να χαράξεις βαθύτερα αυτήν της ζωής, για να μπορέσεις να τη διανύσεις ολόκληρη πλάι στην απόκοσμη αυτή κινητήρια δύναμη της δύναμής σου.