Σκέψου να ήσουν εσύ αυτή.

Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου 

Σκέψεις πολλές ανακατεύουν το μυαλό μου. Σαν χείμαρρος που περνά και διαλύει τα πάντα. Σκέψου λέει να ήσουν εσύ εκείνη.
Σκέψου εσύ να μην μπορούσες να είσαι καλά. Επίσης σκέψου να πονά μα άχνα να μην μπορεί να βγάλει. Σκέψου λέει εσύ να ήσουν εκεί ασάλευτος σώμα παρόν ψυχή απούσα, αφού σας κάποιος την πήρε με τη βία. Σκέψου πως το κορμί της δεν της ανήκει πια. Ήταν εκεί μα δεν υπήρχε, άφαντη. Χέρια πολλά και πόνος.
Σκέψου να ήσουν εσύ αυτή. Και μετά κενό σώμα βρώμικο, ψυχικά να μένει διαλυμένη. Σκέψεις πολλές μα καμία στη σειρά, όλες τους άτακτα βαλμένες. Ανάσες κόφτες. Και μετά πόνος στην ψυχή, μία καρδιά που πάντα θα αιμορραγεί.
Ένα κορμί που δεν θα γίνει ποτέ όπως πριν. Σκέψου να ήσουν εσύ αυτή λ, η κόρη, η φίλη, η αδερφή. Σκέψου εσύ ήσουν πατέρας, ο φίλος, ο αδερφός της. Μπορείς να το σκεφτείς; Μπορείς να βάλεις άραγε τη θέση σου εκεί, στη θέση του θύματος;
Στη θέση αυτού που πονά; Στη θέση αυτού που τα βράδια τα όνειρα έχουν δώσει τη θέση τους εφιάλτες; Μπορείς, σε ρωτάω μπορείς; Όλα αυτά έχουν λίγη σημασία είτε μπορείς, είτε όχι. Σημασία έχει πως αυτή η ψυχή όπως και εκατομμύρια άλλες για πάντα θα αιμορραγεί.
Γιατί γαμώτο η άρνηση να μην είναι επιλογή; Γιατί το «δεν θέλω» και το «όχι» δεν είναι αρκετά σαφή, απλά γιατί;