Έγινες τα πάντα μου ενώ εγώ έγινα τα προσωρινά σου.

Γράφει η Ειρήνη Αντωνάκη

Έγινες τα πάντα μου χωρίς προσπάθεια και τώρα καλούμαι να σε βγάλω από τη ζωή μου και να βρεθώ στο μηδέν.
Έγινες τα πάντα μου ενώ εγώ έγινα τα προσωρινά σου. Διέλυσες ό,τι όμορφο είχα φτιάξει για σένα απλά και μόνο για να κάνεις το δικό σου. Ένα μήνυμα στο κινητό και ένα ζευγάρι σκουλαρίκια στο καναπέ ήταν αρκετά για να καταλάβω ότι παίζω πλέον Β΄ ρόλους στη ζωή σου και λαμβάνω κάτι αναπληρωματικές θέσεις, αλλά ξέρεις μωρέ;
Δεν είμαι εδώ για να καλύπτω κενά αλλά για να ζω τα ολόκληρα και τα γεμάτα. Το πόσο κάθαρμα είσαι το ξέρεις αλλά για να σε διευκολύνω να το εμπεδώσεις στο το χαράκωσα στη πόρτα του οδηγού, με μαχαίρι και επειδή τυχαία βρέθηκε μια πέτρα στα πόδια μου σου έσπασα και το τζάμι, έτσι μωρέ για να με θυμάσαι.
Και τώρα μπορείς να φύγεις, σου δίνω τα παπούτσια στο χέρι και είναι το τελευταίο πράγμα που θα πάρεις από εμένα. Φύγε και τρέξε όσο πιο μακριά μπορείς, τρέξε και φύγε από το μόνο αληθινό που συνάντησες τη ζωή σου.