Κι όταν τα βήματα τελειώσουν, ο χρόνος θα δώσει την απάντηση
Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Όταν τα βήματα τελειώσουν, ο χρόνος αρχίζει να μετρά αντίστροφα με έναν ολόδικό του ρυθμό.
Δεν σε ρωτάει, δεν σε κοιτάει αν ακολουθείς, δεν σε περιμένει.
Σε παίρνει από το χέρι και σε πηγαίνει στο σημείο μηδέν.
Εκεί σε αφήνει να κάνεις βήματα σημειωτόν και σου προβάλει μπροστά σου στιγμές.
Μια μια τις αποθέτει μπροστά σου.
Άλλες τις αγκαλιάζεις, σε άλλες κλείνεις τα μάτια.
Άλλες προσπαθείς να τις κρατήσεις κι ας ξέρεις πως δεν μπορείς.
Άλλες προσπαθείς να τις σβήσεις μα ούτε αυτό το μπορείς.
Και τότε ρωτάς, «τι μπορώ να κρατήσω;»
«Ότι αντέχει η ψυχή σου»
Περίεργη απάντηση. Μέχρι τώρα πίστευες πως η ψυχή σου άντεχε τα πάντα.
Όχι, λάθος.
Και τώρα το ξέρεις.
Φεύγει για λίγο ο χρόνος, απομακρύνεται.
Σε αφήνει να κάνεις βήματα σημειωτόν.
Ούτε μπροστά, ούτε πίσω.
Βήματα σημειωτόν. Σαν να δίνεις ώθηση στον εαυτό σου. Όχι για να τρέξει.
Όχι.
Για να προχωρήσει. Για να προχωρήσει στο άγνωστο και να χαράξει καινούριους δρόμους.
Για να χαράξει καινούρια σημάδια.
Βήματα σημειωτόν προσπαθώντας να κερδίσεις για λίγο το χρόνο.
Βήμα πρώτο, εκείνα που ποτέ δεν σε ένοιαξαν κι αν τα χάσεις. Εκείνα κι εκείνοι. Περιττοί πάντα.
Βήμα δεύτερο, εκείνοι που έδωσες πολλά και σε μέτρησαν λάθος. Εκείνοι οι «λίγοι» που δεν κατάλαβαν ποτέ και τίποτα.
Βήμα τρίτο, εκείνοι που μακριά τους δεν μπορείς να ζήσεις. Εκείνοι που μακριά τους δεν έχεις ανάσα. Εκείνοι για τους οποίους θα διαπραγματευτείς με το χρόνο, θα του δώσεις ότι ζητήσει, αρκεί να σε αφήσει να τους κρατήσεις. Χωρίς όρους κι όρια.
Τα βήματα τελείωσαν. Ακόμα και τα βήματα σημειωτόν τελείωσαν.
Τώρα ο χρόνος θα κάνει την δουλειά του.
Άστον, ξέρει.
Θα σβήσει, θα σαρώσει, θα καθαρίσει, θα χαράξει, θα απαντήσει, θα σιωπήσει.
Σήκωσε αέρα σου λέω μάτια μου.
Σήκωσε αέρα και δεν χωράμε άλλο εδώ. Μπαίνω μέσα σου και μαθαίνω εκείνα που δεν μου λες. Ναι, τα μαθα. Κι αυτά.
Σήκωσε αέρα κι αυτό το τώρα δεν θα μοιάζει άλλο με χθες. Μα δεν θα μοιάζει και με τίποτα που ήξερες μέχρι τώρα.
Ο αέρας κι η θάλασσα έφτιαξαν πάγο αυτή τη φορά.
Κι όχι από εκείνον τον πάγο που λιώνει. Όχι.
Πάγο που όσο κι αν τον χτυπάς για να τον θρυμματίσεις, θα τον σπας και τα κομμάτια του θα σε κόβουν.
Ο αέρας κι η θάλασσα έφτιαξαν πάγο αυτή τη φορά..
Κι ο χρόνος μετρά αντίστροφα πια.
Με εκείνο το δικό του ρυθμό.
Γιατί το κύμα και η θάλασσα δεν χώρισαν ποτέ, μα αυτή τη φορά, η θάλασσα κατάφερε να κάνει τον αέρα πάγο.
Κι ήθελε πολλή μαγκιά για να το κάνει.
Αυτή τη φορά, η θάλασσα τα κατάφερε και νίκησε τον αέρα.
Τον πάγωσε. Μπράβο της.