Γράφει η Δώρα Βλαχοπούλου
Βαρέθηκα. Κουράστηκα να εξαπατώμαι εθελοντικά. Να επιδιώκω να δώσω ό,τι έχω και να μένω πάντα με ό,τι μου απομένει στο τέλος.
Χόρτασα από μεγάλα λόγια. Δεν χρειάζομαι άλλα στη συλλογή μου. Όμως έμαθα από αυτά. Κατάλαβα πως τα λόγια, που κάνουν θόρυβο, πρέπει να τα φοβάσαι. Πείθουν πολύ, μα κρατάνε λίγο. Γιατί οι προσωρινοί άνθρωποι διδάσκουν μόνιμα μαθήματα.
Ήλπιζα. Και ακόμα ελπίζω. Ελπίζω στην πιθανότητα να με καταλάβει κάποιος. Στο ενδεχόμενο πως το ένστικτό μου, κάποια στιγμή, δεν θα πέσει εντελώς έξω.
Δεν θέλω να ακούσω άλλη συγγνώμη. Είναι κούφια, αν δεν ακολουθείται από μία αλλαγή συμπεριφοράς.
Μην με ρωτάς γιατί σταματάω να προσπαθώ. Γιατί αν σήμερα δεν κάνω τίποτα για εσένα, είναι γιατί χθες έκανα ό,τι μπορούσα. Γιατί όταν ανέχεσαι πολλά, μηδενίζεις τον εαυτό σου. Δεν είναι κτήματα και αποκτήματα οι άνθρωποι.
Είναι προνόμια, που κερδίζονται με πράξεις. Πριν γίνει πάγος ένας άνθρωπος, σκέψου για πόσους έγινε νερό να ξεδιψάσουν…
Γιατί μία ημέρα θα με προσέχω περισσότερο!