Γράφει η Αριάδνη
Έλα να μιλήσουμε για το απόλυτο σήμερα. Για το ουτοπικό, το ανέφικτο, το απ’ αλλού φερμένο που λέει κι ο ποιητής. Όχι για τα μικρά, τα εύκολα, τα συνηθισμένα. Αυτά τα είχαμε, τα ζήσαμε, τα ξέρουμε.
Έλα να πούμε για εκείνο που όλοι ονειρευόμαστε και που ελάχιστοι έχουνε ζήσει. Για τη σχέση ζωής όπου χάνονται το “εγώ” και το “εσύ” και γίνονται ένα άρρηκτο κι αδιαπέραστο ”εμείς”. Για εκείνη τη σχέση που φτιάχνεται από δύο ολόκληρα, δύο γενναία ολόκληρα. Γενναία για να πουν αυτό που θέλουν κι ακόμη γενναιότερα για να παραδεχτούν ότι φοβούνται.
Και πώς γίνεται αλήθεια να μη φοβούνται; Τι πιο φυσιολογικό απ’ το να φοβάσαι να ξεγυμνώσεις την ψυχή σου μπροστά σε κάποιον άλλον; Να του φανερώσεις τους φόβους σου, τις αδυναμίες σου, τα ελαττώματά σου; Να τον κάνεις κοινωνό όχι μόνο στα όνειρα μα και στους εφιάλτες σου;
Τι πιο ανθρώπινο απ’ το να φοβάσαι να αποθέσεις την ψυχή σου στα χέρια του; Όσο λυτρωτικό μπορεί να είναι το να αποκαλυφθείς επιτέλους σε έναν άνθρωπο, άλλο τόσο τρομακτικό είναι γιατί γίνεσαι ευάλωτος και του δίνεις τη δύναμη να σε πονέσει.
Και θα σε πονέσει..
Δεν είναι εύκολη κατάκτηση το απόλυτο μάτια μου.
Σε κανέναν δεν χαρίζεται παρά μόνο κερδίζεται. Κερδίζεται από δύο πολύ δυνατούς παίχτες-συμμάχους που παλεύουν δίπλα-δίπλα, χέρι-χέρι.
Απαιτεί θέληση, επιμονή και πίστη το ανέφικτο, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Προϋποθέτει δύο να το θέλουν γιατί είναι προσωπική, εσωτερική ανάγκη του καθενός.
Θέλει δύο να επιμένουν όταν φαίνεται ότι όλα έχουν χαθεί.
Και το κυριότερο, απαιτεί δύο να το πιστεύουν κι όταν χάνει ο ένας την πίστη του, ο άλλος να του ψιθυρίζει : ”Μην τα παρατάς τώρα, θα τα καταφέρουμε!”
Γιατί η πικρή αλήθεια είναι πως πρέπει να περάσεις από την κόλαση για να φτάσεις στον παράδεισο..