Τις παλιές αγάπες ούτε να τις αγαπάς, ούτε να τις ζητάς!

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Έσπασα και σπάζω σε χίλια μικρά κομματάκια πολλές φορές απ’την φοβία ότι θα παραμείνω μόνη μου.
Κι όχι ότι είναι κακή η μοναξιά, αλλά εμένα δεν μου πάει, δεν μου ταιριάζει ρε αδερφέ, δεν ανήκει στα υπαρκτά μου.

Χαράχτηκα όταν αντιμετώπισα την ασπλαχνία, την απιστία και την ανευθυνότητα.

Διάτρητη πλέον γυρίζω απ’αυτήν την αφάνεια που μου μυρίζει σαπίλα, απ’αυτήν που την αναπνέεις και πνίγεσαι.

Κι αν σκορπίστηκα πολλές φορές σε σχέσεις ανούσιες, το έκανα έτσι για να μαθαίνω κάτι, να μαθαίνω πόσο ανεκτίμητος είναι ο εαυτός μου.

Μεγάλωσα φίλε και δεν με πουλάω φτηνά.
Μεγάλωσα φίλε και με πονάει να βλέπω ανθρώπους να μην αγαπούν, να μην σέβονται, να μην κατανοούν.
Και κατέληξα ότι προτιμώ την ελευθερία μου απ’την ανήλιαγη αγάπη που απορρέει σαν δηλητήριο στο αίμα.

Μεγάλωσα φίλε μου και δεν μπορώ να κρεμάω στο σώμα μου άνοστες αγάπες.

Κι εγώ κεντάω στον εαυτό μου μια αγάπη σαν αλάνα, να μπαίνω μέσα της και να πνίγομαι απ’τα φιλιά.
Να μου μυρίζει αγριολούλουδα κι όχι πευκοβελόνες.

Για τις παλιές αγάπες μην τολμάς να μιλάς.
Τις παλιές αγάπες μην τολμάς να αγαπάς, μην τολμάς να ζητάς.
Γιατί ο έρωτας ψυχικά δεν κάνει.