Με ένα «μαζί» και δυο χέρια πλεγμένα..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Στις προσδοκίες χάθηκα για χρόνια και εισιτήριο έβγαζα για ταξίδια, παρακαλώντας να χάσω κάποτε την πτήση της επιστροφής. 
Να φτάσω “κάπου” που δεν θα θελήσω να φύγω. Κάπου που δεν το υπολόγισα. Κάπου που δεν του φαινόταν πως θα γίνει ο τελευταίος σταθμός. 

Έφτιαχνα παράδεισους για να κρύβω τα σκοτάδια. Έδινα το φως μου για να μην φαίνεται ο συμβιβασμός. 

Μα δεν μπορεί να κρυφτεί για καιρό ο συμβιβασμός μάτια μου. Φαίνεται στο βλέμμα, όχι στο χαμόγελο. Φαίνεται στο βλέμμα που δεν φωτίζεται από το χαμόγελο. 

Άφηνα το χρόνο να κυλά και μαζί άφηνα κομμάτια μου να χάνονται. Να ταξιδεύουν στο πουθενά, όσο εγώ αναζητούσα το “κάπου”. 

Κι όποτε με σταμάταγε κάποιος περαστικός, του έδινα και χώρο και χρόνο. Μια ερώτηση είχα μόνο να του κάνω. “Θα με κάνεις να το χάσω το στοίχημα;” Και πάντα το κέρδιζα..

Κι όταν απογοητεύτηκα κι έπαψα να προσδοκώ, όταν συμβιβάστηκα σε μια ζωή τακτοποιημένη κι ερμητικά αποστειρωμένη, ήρθες εσύ, να με ξανασυστήσεις με τον εαυτό μου. 

Κι εγώ  το στοίχημα, το έχασα.. έτσι απλά, με ένα “μαζί” και δυο χέρια πλεγμένα.