Ο έρωτας δεν έχει φύλο και διαχωρισμούς

Γράφει η Κλειώ Παλτόγλου

Ο άνθρωπος περνάει όλη του την ζωή αναζητώντας -έστω και υποσυνείδητα- το άλλο του «εγώ».
Τον άνθρωπο που θα χαϊδέψει τις σκέψεις του, θα αγκαλιάσει τις απόψεις του και θα ενστερνιστεί τα πάθη του. Ψάχνει δύο χέρια ζεστά που θα γίνουν μαξιλάρι πουπουλένιο να ακουμπήσει την ψυχή του. Είναι σε μια συνεχή αναζήτηση για τον έρωτα, την αγάπη, τη συντροφικότητα, την ηρεμία, τη γαλήνη, την ασφάλεια.

Όντας ανασφαλής και ανυπόμονος, πολλές φορές προσπαθεί να αλλάξει τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά συντρόφων που συναντάει στην πορεία της ζωής του. Μέγα λάθος.

Εκείνος ο άνθρωπος που θα διώξει τις ανησυχίες σου και θα φιλήσει τις ανασφάλειές σου για να εξαφανιστούν, δεν εμφανίζεται ούτε εύκολα, ούτε γρήγορα. Μπορείς να τον έλξεις εσύ,να τον κάνεις κομμάτι σου. Έχοντας υπομονή και επιμονή,και πλάθοντάς τον στο μυαλό σου, χωρίς να το γνωρίζεις, έχεις αρχίσει και κάνεις σταθερά βήματα προς εκείνον.

Η δύναμη του μυαλού είναι πανίσχυρη.

Όταν όμως εκείνος ο άνθρωπος εμφανιστεί,θα μπορέσεις να τον δεχθείς; Να τον αντέξεις; Να τον καλωσορίσεις στην ζωή σου χωρίς φοβίες και δισταγμούς;

Όχι. Αυτή είναι η απάντηση. Γιατί μέχρι τότε είσαι φοβισμένος και γεμάτος ανησυχίες. Και δεν πιστεύεις στον εαυτό σου. Και δεν θεωρείς άξια την ύπαρξή σου να συνυπάρξει με αυτό το ιδανικό που επιθυμούσες. Μπορεί να αργήσεις να αφεθείς, μπορεί όμως και όχι.

Άλλωστε πιστεύω ότι όλοι θα τρόμαζαν. Η αβεβαιότητα και η εμπιστοσύνη που δεν υπάρχει πλέον καθόλου προς τους ανθρώπους, μας κάνει όλους διστακτικούς.

Αυτός ο άνθρωπος εξιλεώνει την ψυχή σου, ανεβάζει τις ενεργειακές σου δονήσεις, σβήνει τις ανασφάλειες και τους φόβους σου. Είναι η ηρεμία της ύπαρξής σου. Γίνεται το στήριγμά σου,οι ρίζες της οντότητάς σου, το τζίν στο τόνικ σου.

Ο έρωτας έχει το πρόσωπό του, η αγάπη τη σκέψη του. Είναι ανακουφιστικό να αντικαθιστά την θέση των ανασφαλειών σου η σκέψη του προσώπου του,η σκέψη εκείνου, ολόκληρο.

Σε ηρεμεί με ένα βλέμμα του,με ένα μόνο άγγιγμά του. Μερικοί όταν το ζουν λένε ότι είναι απίστευτο, γιατί το θεωρούσαν απίθανο. Πολύ όμορφο συναίσθημα να αγκαλιάζεις ζωντανές τις σκέψεις σου και να ξανά γεννιέσαι μέσα από αυτές. Να τους δίνεις πνοή.

Ερωτεύεσαι τον τρόπο με τον οποίο σε χειρίζεται και τον άνθρωπο στον οποίο σε μεταμορφώνει. Όλες οι αισθήσεις πλέον είναι στην υπερβολή τους. Η «μαγεία» ξεκινάει τη στιγμή που ένας γνωστός – άγνωστος σε κάνει να αναγνωρίσεις και να νιώσεις όλα αυτά που αγνοούσες τόσο καιρό. Δεν καταλαβαίνεις ποτέ πως διώχνει μακριά τις ανησυχίες σου και πως ηρεμεί την ύπαρξή σου.

Τα συνειδητοποιείς όλα, όταν πια, τα έχει εξαλείψει από μέσα σου. Και τότε αισθάνεσαι γαλήνια. Γνωρίζεις την απόλυτη ηρεμία και ενστερνίζεσαι όλα αυτά που σου προσφέρει. Σε κάνει να έχεις μια θετική στάση προς την ζωή και να θέλεις να ανταποδώσεις συμπεριφορές και αποτελέσματα.

Είναι αυθόρμητα πρόθυμος να ηρεμήσει την ύπαρξή σου και να εξαφανίσει τους φόβους, τις ανασφάλειές σου. Στο πρόσωπό του έχει συγκεντρωμένη την αγάπη που αναζητούσες και ζητούσες τόσο καιρό. Σε εκπλήσσει, χαρίζοντάς σου αποτελέσματα, σταδιακά που ποτέ δεν πίστεψες ότι μπορεί και να συνέβαιναν.

Γεμίζει τα κενά στην ψυχολογία σου, γίνεται η βάση, το στήριγμα, που χρειάζεσαι για να σηκωθείς.

Και ίσως τελικά, όλοι οι «δύσκολοι» άνθρωποι που στάθηκαν πλάι σου, ανάξιοι να τους δώσεις τον τίτλο εκείνου του ανθρώπου, να είχαν να σου διδάξουν περισσότερα πράγματα απ’όσα θα μπορούσες να αναγνωρίσεις ποτέ.

Γιατί άλλωστε…Τι αξία θα είχε το όμορφο εάν δεν γνωρίζαμε πρώτα τη μιζέρια του άσχημου;