Δεν έχω άλλο χρόνο να σου δώσω. Τώρα, είμαι εγώ για μένα.

Γράφει η Κέλλυ Μπόζα.

Και είχες πει να σε περιμένω. 
Είχες πει πως θα ξανά γυρίσεις.
Να μην αλλάξω είπες. Και εγώ δεν άλλαξα. Έμεινα παγωμένη στον χρόνο, με την ίδια δίψα και τον ίδιο πόθο να σε περιμένω.

Δεν άλλαξα τιποτα. Ούτε συνήθειες, ούτε ζωή, ουτε καν τα μαλλιά μου. Σου άρεσαν τα μαλλιά μου..μακριά και μαύρα. Ήταν έλεγες σαν σκοτεινός ουρανός και τα χαΐδευες βράδια ατελείωτα.
Κάθε μέρα που περνούσε ένιωθα οτι κερδιζα τον χρόνο. Ότι βρισκόμουν μια ανάσα πιο κοντά σου. Στην πραγματικότητα ομως έχανα χρονο, έχανα μέρες. Δεν θα γυριζες.
Έχεις κοπεί ποτέ με μαχαίρι; Εχεις δει το αίμα πως αναβλύζει απ’ την πληγή; Εχεις νιώσει το τσούξιμο;
Έτσι ήμουν ολόκληρη. Μια πληγή ανοιχτή, ματωμένη και κόκκινη. Που χρόνος για επούλωση; Τον είχα σπαταλήσει όλον για να σε περιμενω. Είχα εξαντληθεί.
Κακοέραψα λοιπόν την πληγή. Δουλειά πρόχειρη και γρήγορη. Μπάλωμα κανονικό! Σε κάθε κίνηση μου ήταν έτοιμο να ξηλωθεί.
Υφασμάτινη μαριονέτα έμοιαζα.
Και δεν θύμιζα τιποτα απο εμένα πια. Στοιχειωθηκα με το φάντασμα σου και έγινα “οι φόβοι” μου, “οι πόνοι” μου, “η απώλεια” σου.
Γιατί δεν ξεφορτώνεσαι πραγματικά τίποτε οσο το κουβαλάς μέσα σου. Κι ας κάνεις πως το ξεπέρασες,πως το ξέχασες, πως δεν σε νοιαζει.
Κατα μέτωπο επίθεση σε ότι σε πληγώνει και καθαρισμός μέχρι τελευταίου υπολείμματος.
Μόνο έτσι μπορείς να απαλλαγείς, να αναπνεύσεις, να συνεχίσεις.
Κάθε κάθε πληγή απαιτεί χρόνο και σωστό χειρισμό. Η επούλωση επέρχεται μετά από φροντίδα και εγώ αυτό που εκανα τοσο καιρό ειναι να την γρατζουνώ άθελα μου. Την υποτίμησα σαν επιφανειακή.
Πλέον δίνω χρονο σε εμένα. Βήματα σταθερά και γρήγορα. Χωρίς αναμονές, πισωγυρίσματα και μπαλώματα.
Δυνατή, σώα και καινούργια.

LoveLetters