Κάτσε γυναίκα κι άκου, τι θα πει μάνα αληθινή!

Γράφει ο GA.NF

Μάνα είναι αυτή που σε μεγάλωσε, όχι αυτή που σε γέννησε, λένε.
Αλήθεια, ποιοι το λένε;
Τα παιδιά, μου απαντάς..
Ναι, τα παιδιά, αλλά ποια παιδιά;
Δεν έχεις απάντηση.

Οκ, θα ήθελα πολύ να σε βοηθήσω αλλά σήμερα, είναι η γιορτή της μητέρας, κάτι που δεν έγινες ποτέ για εμένα.
Θα σου μιλήσω για τα άλλα παιδιά, που έχεις ξεχάσει.
Τα παιδιά που έμειναν μόνα τους, είτε γιατί το διάλεξε η ζωή και για τους γυο, είτε γιατί το διάλεξε αυτή η γυναίκα για όποιους διάφορους λόγους, άλλοτε με αξιοπρέπεια κι άλλοτε με ανευθυνότητα.
Ναι, σήμερα σου μιλάω για αυτά τα παιδιά που αναγκάστηκαν να μεγαλώνουν μέσα στο ψέμα και κάποιες φορές δίπλα σε μια γυναίκα που το μόνο ενδιαφέρον της ήταν να μάθε σε αυτό το παιδί να την λέει “μάνα”.

Για πες μου γυναίκα..
Πόσες φορές πρέπει να σε φωνάξω μάνα για να ικανοποιηθείς;!
Άπειρες, ξέρω.
Φυσικά το προτιμάς όταν θα είναι και άλλοι μπροστά γιατί έτσι παραμυθιάζεις τον εαυτό σου νομίζοντας ότι η αξία σου είναι μόνο μια λέξη να μάθει το παιδί.

Αλήθεια, δεν μου είπες
Πόσες φορές πρέπει να σου πω σ’ αγαπάω για να σε πείσω να γίνεις μάνα μου;
Πόσες φορές πρέπει να σε προστατέψω για να πάρω ένα χαμόγελό σου ή έστω ένα όμορφο ψέμα σου;!

Σιωπή πάλι..

Ok πάμε να σε βοηθήσω τώρα.
Θα σου πω μια ιστορία, μια ιστορία που την ξέρεις αλλά δεν τόλμησες ποτέ να βάλεις τα σωστά χρώματα.
Όχι, δεν έχει μόνο μαύρο.

Κάτσε γυναίκα, κάτσε και άκου..

Μάνα είναι εκείνη που με έμαθε να σε αγαπάω, να σε προστατεύω, που ακόμα και το ψέυτικο χαμόγελο που μου έδωσες μέχρι και αυτό με έχει μάθει να το εκτιμάω.

Είναι η γνήσια γυναίκα που μέχρι τα πέντε μου χρόνια κατάφερε να μου δημιουργήσει τα πιο πολύτιμα και φωτεινά χρώματα στην ψυχή μου. Είχε καταφέρει να με γεμίσει με αγάπη.. όταν η ζωή, η μοίρα, δεν ξέρω πώς να το πω, την τράβηξε μακριά μου, μου είχε αφήσει ήδη μια περιουσία μέσα μου, μια περιουσία που πλημμύριζε και όταν ήρθες στο διάβα μου σου έδωσα απλόχερα, γιατί ξεχείλιζα, ξεχείλιζα από αυτήν.

Και αν η καταιγίδα στα μάτια μου έχει μείνει ακόμα και σήμερα που είμαι σαράντα, λίγο πιο δίπλα υπάρχει και η μνήμη της που εμφυτεύτηκε στο μυαλό μου ακόμα και όταν περπατούσα μόνος, ακόμα και όταν τα όνειρά μου ήταν ανήσυχα. Αυτή μου έμαθε να περπατάω μαζί τους, μόνος αλλά γεμάτος.

Μάνα είναι αυτή που.. .. Αγαπα με!